Loading AI tools
aktor francuski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gérard Xavier Marcel Depardieu[1] (ur. 27 grudnia 1948 w Châteauroux) – francuski aktor, producent filmowy, reżyser, restaurator, właściciel winnic i producent wina. Nazywany „francuskim Robertem De Niro”[2][3].
 Depardieu (2016) | |
| Imię i nazwisko |
Gérard Xavier Marcel Depardieu |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
27 grudnia 1948 |
| Zawód |
aktor, reżyser, producent filmowy |
| Współmałżonek |
Élisabeth Guignot (1970–1996; rozwód) |
| Lata aktywności |
od 1964 |
| Odznaczenia | |
  | |
Zagrał w ponad 130 kinowych produkcjach francuskich, brytyjskich, amerykańskich, włoskich, niemieckich, a także rosyjskich, polskich i norweskich. Laureat dwóch Cezarów (1981, 1991)[4], Złotego Globu (1991) i nagrody aktorskiej na MFF w Cannes (1990), nominowany do Oscara (1991)[5], właściciel winnicy Château de Tigné[6] w Andegawenii oraz plantacji w okolicach wsi Ugłowoje[7] na Krymie. Honorowy rezydent Belgii[8]. Otrzymał obywatelstwo Rosji[9]. 10 sierpnia 2015 otrzymał gwiazdę w Alei Sławy Aktorskiej w Wyborgu[10].
Urodził się w Châteauroux, miasteczku w regionie Berry, jako trzecie z siedmiorga (przy czym jedno zmarło niedługo po porodzie[11]) dzieci Anne Jeanne Josèphe (1923–1988; wł. Alice Marillier) i René Maxime Lionela Depardieu (1923–1988)[12][13], którzy pobrali się 19 lutego 1944[14]. Jego ojciec był blacharzem, a matka zajmowała się domem[15]. Jego dziadek ze strony matki, Xavier Charles Marillier[16], był pilotem wojskowym i na początku lat 40. został przeniesiony do bazy lotniczej w Châteauroux[14]. Gérard ma starszego brata Alaina (ur. 1945), starszą siostrę Hélène (ur. 1947), młodszą siostrę Catherine (ur. 1955) i dwóch młodszych braci, Erica i Francka, przy czym z większością rodzeństwa nie utrzymywał kontaktu w dorosłym życiu[17].
Został wychowany w biednym środowisku, dorastał w niepiśmiennej rodzinie[18]. Dorastał w mieszkaniu przy rue Maréchal Joffre[11], Część wakacji spędzał na lotnisku w Orly, na którym jego babka pracowała jako babcia klozetowa, a także na wsi u dalekiej ciotki ojca[14]. W 1962 zdał egzamin końcowy w szkole powszechnej pod wezwaniem św. Dionizego w Châteauroux i odbył praktykę zawodową w drukarni Centre Presse[19]. Żył z dorywczych prac[20], m.in. w drukarni Centre Presse, zajmował się także handlem towarem z żołnierzami armii amerykańskiej stacjonującymi w Châteauroux[21]. W młodości został skazany na trzy tygodnie pozbawienia wolności za kradzież samochodów i napad[22]. Nie odbył służby wojskowej, ponieważ komisja kwalifikacyjna stwierdziła u niego patologiczną nadpobudliwość[23]. Przez jakiś czas amatorsko trenował boks[22]. Jesienią 1965, kiedy miał 16 lat, opuścił rodzinny dom i, za namową kolegi, Michela Pilorgégo, udał się do Paryża, by rozpocząć karierę aktorską[24].
W Paryżu uczęszczał na liczne warsztaty teatralne, m.in. odbył sześciomiesięczny kurs im. Charles’a Dullina w Théâtre National Populaire, a następnie doskonalił umiejętności aktorskie u Jeana-Laurenta Cocheta w Théâtre Édouard VII[25]. Uczęszczał także na zajęcia do Alfreda Tomalisa, specjalisty od spraw wymowy, dzięki czemu odzyskał pełną zdolność mówienia, którą częściowo utracił w młodości[26]. Chodził również na zajęcia z pracy nad ciałem oraz na lekcje poezji i rozumienia sensu tekstów, których miał się uczyć[27]. W 1968 zagrał w teatrze Capucines w spektaklu Boudu z wód wyratowany (Boudu sauvé des eaux) z Jean-Laurent Cochetem, który następnie zaangażował go do sztuki Les Garçons de la bande[28]. Niedługo później znalazł zatrudnienie w teatrze objazdowym Café de la Gare[29].
Na szklanym ekranie zadebiutował epizodyczną rolą w serialu Rendez-vous à Badenberg (1966)[30]. Zagrał niewielkie role także w filmach telewizyjnych, m.in. Le Cyborg (1967) Jacques’a Pierre’a i Tango (1967) Jeana Kerchbrona[31]. W kinie po raz pierwszy pojawił się w roli bitnika w filmie średniometrażowym Rogera Leenhardta Bitnik i koteczek (Le Beatnik et Le Minet, 1965)[32]. W pierwszej połowie lat 70. wystąpił z Jeanem Gabinem w filmach: Zabójca (Le Tueur, 1971) Denysa de La Patellière’a, Sprawa Dominicich (L’Affaire Dominici, 1972) Claude’a Bernarda-Auberta i Dwaj ludzie z miasta (Deux hommes dans la ville, 1973) José Giovanniego[33]. Zagrał także niewielkie role – zazwyczaj młodych przestępców – u reżyserów, takich jak m.in. Michel Audiard (Krzyk kormorana – Le cri du cormoran, le soir au-dessus des jonques, 1971), Jacques Deray (Trochę słońca w zimnej wodzie – Un peu de soleil dans l’eau froide, 1971), Pierre Tchernia (Dożywocie – La viager, 1972) i Juan Luis Buñuel (Na spotkanie radosnej śmierci – Au rendez-vous de la mort joyeuse, 1973)[34]. Na planie Krzyku kormorana zaprzyjaźnił się z Jeanem Carmetem, z którym pozostał w bliskich relacjach do końca życia aktora[35]. W latach 70. nawiązał współpracę także z Claude’em Régym, który zaangażował go do roli młodego sutenera w sztuce Edwarda Bonda Ocaleni w Théâtre National Populaire[36]. W 1972 rozpoczął współpracę z Marguerite Duras i w kolejnych latach zagrał w reżyserowanych przez nią filmach: Nathalie Granger (1973), Kobieta Gangesu (La femme du Gange, 1974), Baxter, Vera Baxter (1977) i Ciężarówka (Le camion, 1977)[37].
Podczas jednego z występów w spektaklu Jeana Chateneta Galapagos w Théâtre de la Madeleine w Paryżu został dostrzeżony przez Bertranda Bliera, który obsadził go w roli Jeana-Claude’a, żyjącego z nieczystych źródeł dochodu, który terroryzuje mieszkańców blokowiska, w komedii kryminalnej Bertranda Bliera Jaja (Les Valseuses, 1974), dzięki której zdobył przychylność krytyków i popularność wśród widzów[38][39]. Następnie wystąpił w filmach zaliczanych do klasyki francuskiego kina: Stavisky (1974) Alaina Resnais’go i Vincent, François, Paul i inni (Vincent, François, Paul et les autres, 1974) Claude’a Sauteta[40]. Bernardo Bertolucci zatrudnił go do historycznego dramatu Wiek XX (Novecento, 1976) z Robertem De Niro[41]. W 1977 po jednym z występów w sztuce Petera Handkego Die Unvernünftigen sterben aus w Lyonie wdał się w bójkę w lokalnym barze i został dotkliwie pogryziony przez psa swojego przeciwnika[42]. Niedługo po tym zdarzeniu zaczął psychoanalizę[43]. W drugiej połowie lat 70. zagrał charakterystyczne role filmowe: perwersyjnego przyjaciela właścicielki burdelu w Kochance (Maitresse, 1976) Barbeta Schroedera, mordercę imieniem Samson w Barocco (1976) André Téchiné’a i Gérarda, który kastruje się nożem elektrycznym na znak zakończeniu związku z Valérie (Ornella Muti), w prowokującym filmie Marco Ferreriego Ostatnia kobieta (La dernière femme, 1978)[44]. Zagrał także Raoula w komedii romantycznej Bertranda Bliera Przygotujcie chusteczki (Préparez vos mouchoirs, 1978), która była nominowana do Oscara dla najlepszego filmu zagranicznego[45].
Zupełnie odmienny wizerunek niż w dotychczasowych filmach, czyli bohatera czułego, pozytywnego i uczuciowego, przedstawił w dramacie François Truffauta Ostatnie metro (La Dernier métro, 1980) z Catherine Deneuve, a za rolę członka ruchu oporu Bernarda Grangera otrzymał swojego pierwszego Cezara za główną rolę męską[46]. W 1981 pojawił się w filmach: Pechowiec (La chèvre) Francisa Vebera, Wybór broni (Le Choix des armes) Alaina Corneau i Kobieta z sąsiedztwa (La femme d'à côté) François Truffauta oraz rozpoczął pracę przy dramacie kryminalnym Powrót Martina Guerre (Le Retour de Martin Guerre, 1982) Daniela Vigne, a za rolę w tym ostatnim otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Amerykańskich Krytyków Filmowych[47]. W sierpniu 1983 otworzył własną firmę producencką D.D. Productions[48], pod której szyldem w kolejnych wyprodukował m.in. filmy Drôle d’endroit pour une rencontre (1988) i Shakha proshaka (1991). Również w 1983 wcielił się w tytułową rolę polityka Georges’a Dantona w filmie historycznym Andrzeja Wajdy Danton (1983)[49]. Pojawił się także na okładce amerykańskiego magazynu „Time”, którego redakcja okrzyknęła go „uosobieniem Nowej Fali we francuskim kinie”[50].
W 1984 zadebiutował jako reżyser filmowy komedią Świętoszek (Le Tartuffe, 1984) według Moliera, w której zagrał także tytułową rolę. Za rolę inspektora Louisa Mangina w filmie Maurice’a Pialata Policja (Police, 1985) otrzymał nagrodę aktorską na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji[51]. Następnie zagrał Boba, biseksualnego włamywacza, jednego z głównych bohaterów komediodramatu Bertranda Bliera Strój wieczorowy (Tenue de soirée, 1986) z Michelem Blankiem i Miou-Miou[52]. W 1986 w duecie z Barbarą występował w recitalu Lili Passion, który przez miesiąc prezentowali w Paryżu, a następnie w mniejszych miastach Francji oraz w Szwacjcarii i we Włoszech[53]. Partnerował Isabelle Adjani w roli Auguste Rodina w nominowanej do Oscara dla najlepszego filmu nieangielskojęzycznego produkcji biograficznej Bruno Nuyttena Camille Claudel (1988) o życiu sławnej francuskiej rzeźbiarki[53]. Następnie wystąpił w dramacie François Dupeyrona Dziwne miejsce na spotkanie (Drôle d'endroit pour une rencontre, 1988) z Catherine Deneuve, a w 1989 pojawił się w komediach: Chcę wracać do domu (Je veux rentrer à la maison) Alaina Resnais’go, Dwaj (Deux) Claude’a Zidiego i Zbyt piękna dla ciebie (Trop belle pour toi) Bertranda Bliera u boku Josiane Balasko i Carole Bouquet[54].
Za tytułową kreację w filmie Jean-Paula Rappeneau Cyrano de Bergerac (1990) otrzymał nagrodę za pierwszoplanową rolę męską na 43. MFF w Cannes i drugiego w karierze Cezara dla najlepszego aktora oraz nominację do Oscara dla najlepszego aktora[55]. Światową popularność zyskał dzięki roli francuskiego imigranta, który najpierw poślubia, a dopiero później poznaje i zakochuje się w Amerykance (Andie MacDowell) w komedii Petera Weira Zielona karta (1990), za którą zdobył Złoty Glob. W kolejnych latach kręcił po kilka filmów rocznie[56]. Wystąpił w dwóch produkcjach ze swoim synem, Guillaumem Depardieu: filmie biograficznym Alaina Corneau Wszystkie poranki świata (Tous les matins du monde, 1991) i dramacie Kochaj ojca (Aime ton père, 2002)[57]. W 1992 przewodniczył obradom jury konkursu głównego na 45. MFF w Cannes.
Od lat 90. występował w amerykańskich koprodukcjach, m.in. wcielił się w podróżnika Krzysztofa Kolumba w przygodowym filmie akcji Ridleya Scotta 1492. Wyprawa do raju (1492: Conquest of Paradise, 1992), zagrał tytułową rolę w komedii romantycznej Steve’a Minera Tata i małolata (My Father the Hero, 1993) z Katherine Heigl oraz wystąpił jako Portos w filmie kostiumowym Randalla Wallace’a Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask, 1998) z Leonardo DiCaprio i Johnem Malkovichem oraz Jean Pierre Le Pelt w komedii familijnej Kevina Limy 102 dalmatyńczyki (102 Dalmatians, 2000)[58].
Jako gość gali rozdania Telekamer w 2000 otrzymał nagrodę specjalną dla najpopularniejszej gwiazdy zagranicznej. Sympatię wśród widzów zyskał rolą Obeliksa w czterech adaptacjach komiksu: Asterix i Obelix kontra Cezar (Astérix et Obélix contre César, 1999), Asterix i Obelix: Misja Kleopatra (Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre, 2002), Asterix na olimpiadzie (Astérix aux Jeux Olympiques, 2006) i Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości (Astérix et Obélix: Au service de sa Majesté, 2012)[59]. W pierwszej dekadzie XXI wieku wystąpił także m.in. w kasowych komediach: Plotka (Le placard, 2001) Francisa Vebera i Bon voyage (2003) Jean-Paula Rappeneau[60]. Wyprodukował miniseriale, w których również wystąpił: Nędznicy (Les Misérables, 2000) jako Jean Valjean i Napoleon (Napoléon, 2002) jako Joseph Fouché, a druga z produkcji była nominowana do nagrody Emmy w dziewięciu kategoriach.
Wydał kilka książek autobiograficznych: „Lettres volées” (1988), „Depardieu: A Biography” (1994; wywiad rzeka przeprowadzony przez Paula Chutkowa)[61] i „Vivant! Entretiens avec Laurent Neumann” (2004; pl. Po prostu żyję! Rozmowy z Laurentem Neumannem”).
W 1996 założył z Gérardem Bourgoinem spółkę Pebercan, pod której szyldem produkuje kubańską ropę naftową[62]. W 2003 otworzył w Paryżu restaurację „La Fontaine Gaillon”[63], którą sprzedał w 2019[64]. Wystąpił w spotach reklamowych m.in. producenta serów Senoble i makaronów Barilla[65] oraz Bank Zachodni WBK[66]. Jest właścicielem bądź dzierżawcą kilku winnic na świecie, m.in. w Anjou, Aniane, Meknes, Tilimsan[67], Egerze i Duero[68]. Angażuje się także w działalność humanitarną i charytatywną[69].
11 kwietnia 1970 w Bourg-la-Reine zawarł związek małżeński z aktorką Élisabeth Guignot[70], z którą miał syna Guillaume (ur. 7 kwietnia 1971, zm. 13 października 2008 w wyniku powikłania zapalenia płuc)[71] i ma córkę Julie (ur. 18 czerwca 1973)[72]. Jeszcze w trakcie trwania małżeństwa nawiązał romans z modelką Karine Syllą, z którą ma córkę Roxane (ur. 28 stycznia 1992)[73]. 2 listopada 1996 rozwiódł się z żoną, a w latach 1997–2003 pozostawał w nieformalnym związku z aktorką Carole Bouquet[74], z którą wcześniej zagrał w filmach: Zimny bufet (1979), Prawy brzeg, lewy brzeg Sekwany (1984) i Zbyt piękna dla ciebie (1989)[75]. Z nieformalnego związku z Hélène Bizot, ma syna, Jeana (ur. 2006). W latach 2006–2023 pozostawał w związku z Clémentine Igou. W 2024 związał się z Magdą Wawrusową.
W maju 1998 uległ wypadkowi motocyklowemu w Clairefontaine-en-Yvelines, po którym został skazany na trzy miesiące więzienia w zawieszeniu, jako że w jego krwi wykryto 2,5 promila alkoholu[76]. 10 lipca 2000, niedługo po przejściu zawału serca, poddał się zabiegowi wszczepienia pięciu bypassów w szpitalu im. Focha w Suresnes[77]. W czerwcu 2004 został potrącony przez samochód, po czym przeszedł operację z powodu otwartego podwójnego złamania kości piszczelowej i strzałkowej[78].
Był stałym rezydentem miejscowości Néchin w Belgii[79]. Oprócz tego miał niemal 30 posiadłości we Francji, Hiszpanii, Maroku i Argentynie. W grudniu 2012 złożył wniosek o nadanie obywatelstwa belgijskiego, z powodu wprowadzenia przez francuski rząd 75-procentowego podatku dla najbogatszych. Po wypowiedzi francuskiego premiera Ayraulta, który nazwał wyjazd Depardieu do Belgii „żałosnym”, aktor zapowiedział w liście otwartym zrzeczenie się francuskiego obywatelstwa i potępił politykę podatkową francuskiego rządu jako karzącą ludzi najzdolniejszych[80]. W styczniu 2013 prezydent Rosji Władimir Putin ukazem przyznał aktorowi rosyjskie obywatelstwo[81][82][83]. 5 stycznia 2013 w Soczi Depardieu odebrał rosyjski paszport osobiście z rąk prezydenta[84][85]. W tym samym miesiącu nabył nieruchomość w osiedlu Biełyje Stołby w Domodiedowie w obwodzie moskiewskim[86], w której od lat był częstym gościem[87][88]. 4 września 2020 przyjął prawosławie, ochrzczony przez metropolitę Jana (Renneteau), zwierzchnika Arcybiskupstwa Zachodnioeuropejskich Parafii Tradycji Rosyjskiej, w Soborze św. Aleksandra Newskiego w Paryżu[89].
| Rok | Tytuł | Rola | Reżyser |
|---|---|---|---|
| 1967 | Bitnik i koteczek (Le beatnik et le minet, film krótkometrażowy) | bitnik | Roger Leenhardt |
| 1970 | Les aventures de Zadig (TV) | Zadig | Claude-Jean Bonnardot |
| Le Cyborg ou le voyage vertical | Gabriel | Jacques Pierre | |
| Tango (TV) | Edek | Jean Kerchbron | |
| Krzyk kormorana wieczorem na dżonkach (Le Cri du cormoran le soir au-dessus des jonques) | Henri | Michel Audiard | |
| Nauzykaa (Nausicaa, TV) | hipis | Agnès Varda | |
| Rendez-vous à Badenberg (TV) | Eddy Belmont | Jean-Michel Meurisse | |
| 1971 | La vie sentimentale de Georges Le Tueur (film krótkometrażowy) | Daniel Berger | |
| Trochę słońca w zimnej wodzie (Un peu de soleil dans l'eau froide) | Pierre | Jacques Deray | |
| 1972 | Nathalie Granger | sprzedawca | Marguerite Duras |
| Dożywocie (Le viager) | wspólnik Jo | Pierre Tchernia | |
| Zabójca (Le tueur) | Frédo Babasch | Denys de La Patellière | |
| La scoumoune | włamywacz | Jose Giovanni | |
| 1973 | Na spotkanie radosnej śmierci (Au rendez-vous de la mort joyeuse) | Beretti | Juan Luis Buñuel |
| Dwaj ludzie z miasta (Deux hommes dans la ville) | młody gangster | José Giovanni | |
| Sprawa Dominicich (L’affaire Dominici) | Zézé Perrin | Claude Bernard-Aubert | |
| L'Inconnu | Gérard | Youri Komerovsky | |
| L'An 01 | podróżny, który nie wsiadł do pociągu | Jacques Doillon | |
| Un monsieur bien rangé | Jean-Joseph Jenk | Agnès Delarive | |
| Trudny dzień dla królowej (Rude journée pour la reine) | Fabien | René Allio | |
| 1974 | Szczury Paryża (Les gaspards) | listonosz | Pierre Tchernia |
| Stavisky... | młody wynalazca | Alain Resnais | |
| Nie taki zły (Pas si méchant que ça) | Pierre | Claude Goretta | |
| Jaja (Les valseuses) | Jean-Claude | Bertrand Blier | |
| Kobieta Gangesu (La femme du Gange) | mężczyzna z plaży | Marguerite Duras | |
| Vincent, François, Paul i inni (Vincent, François, Paul... et les autres) | Jean Lavalée | Claude Sautet | |
| 1975 | Siedem śmierci na receptę (Sept morts sur ordonnance) | dr Jean-Pierre Berg | Jacques Rouffio |
| Bertolucci według kina (Bertolucci secondo il cinema, dokumentalny) | statysta | Gianni Amelio | |
| 1976 | René la canne | René Bornier | Francis Girod |
| Wiek XX (1900) | Olmo Dalco | Bernardo Bertolucci | |
| Barok (Barocco) | Samson / zabójca Samsona | André Téchiné | |
| Ostatnia kobieta (L'ultima donna) | Gérard | Marco Ferreri | |
| Je t'aime... moi non plus | człowiek koń | Serge Gainsbourg | |
| Kochanka (Maîtresse) | Olivier | Barbet Schroeder | |
| 1977 | Ciężarówka (Le camion) | Lui | Marguerite Duras |
| Powiedz, że ją kocham (Dites-lui que je l’aime) | David | Claude Miller | |
| La nuit tous les chats sont gris | Philippe Larcher | Gérard Zingg | |
| Leworęczna kobieta (Die Linkshändige Frau) | mężczyzna w t‑shircie | Peter Handke | |
| Baxter, Vera Baxter | Michel Cayre | Marguerite Duras | |
| Violanta | Fortunat | Daniel Schmid | |
| 1978 | Cukier (Le sucre) | Raoul-Renaud Homecourt | Jacques Rouffio |
| Przygotujcie chusteczki (Préparez vos mouchoirs) | Raoul | Bertrand Blier | |
| Korek (L’ingorgo – una storia impossibile) | Franco | Luigi Comencini | |
| Żegnaj małpko (Ciao maschio) | Gérard Lafayette | Marco Ferreri | |
| 1979 | Zimny bufet (Buffet froid) | Alphonse Tram | Bertrand Blier |
| Avec... le charme de Carole Laure (dokumentalny) | w roli samego siebie | Jean-Louis Cap | |
| Psy (Les chiens) | Morel, handlarz psami | Alain Jessua | |
| 1980 | Lulu (Loulou) | Loulou | Maurice Pialat |
| Kocham was wszystkich (Je vous aime) | Patrick | Claude Berri | |
| Fajtłapa (Inspecteur la Bavure) | Roger Morzini | Claude Zidi | |
| Temporale Rosy | Raoul Lamarre | Mario Monicelli | |
| Wujaszek z Ameryki (Mon oncle d’Amérique) | René Ragueneau | Alain Resnais | |
| 1981 | Wybór broni (Le choix des armes) | Mickey | Alain Corneau |
| Kobieta z sąsiedztwa (La femme d’a côté) | Bernard Coudray | François Truffaut | |
| Pechowiec (La chèvre) | Campana | Francis Veber | |
| 1982 | Powrót Martina Guerre (Le retour de Martin Guerre) | Arnaud de Tihl | Daniel Vigne |
| Le Grand Frère | Gérard Berger / Bernard Vigo | Francis Girod | |
| 1983 | Trzech ojców (Les compères) | Jean Lucas | Francis Veber |
| Danton | Danton | Andrzej Wajda | |
| Księżyc w rynsztoku (La Lune dans le caniveau) | Gérard | Jean-Jacques Beineix | |
| 1984 | Świętoszek (Le tartuffe) | Tartuffe | Gérard Depardieu |
| Prawy brzeg, lewy brzeg Sekwany (Rive droite, rive gauche) | Paul Senanques | Philippe Labro | |
| Fort Saganne | Charles Saganne | Alain Corneau | |
| 1985 | Policja (Police) | Mangin | Maurice Pialat |
| Jedna kobieta lub dwie (Une femme ou deux) | Julien Chayssac | Daniel Vigne | |
| 1986 | Rue du départ | ojciec Klary | Tony Gatlif |
| Strój wieczorowy (Tenue de soirée) | Bob | Bertrand Blier | |
| Jean de Florette | Jean Cadoret/Jean de Florette | Claude Berri | |
| Nienawidzę aktorów (Je hais les acteurs) | więzień na komisariacie | Gérard Krawczyk | |
| Zbiegowie (Les fugitifs) | Jean Lucas | Francis Veber | |
| 1987 | Pod słońcem szatana (Sous le soleil de Satan) | ks. Donissan | Maurice Pialat |
| 1988 | Camille Claudel | Auguste Rodin | Bruno Nuytten |
| Dziwne miejsce na spotkanie (Drôle d’endroit pour une rencontre) | Charles | François Dupeyron | |
| 1989 | Ich dwoje (Deux) | Marc Lambert | Claude Zidi |
| Chcę wracać do domu (I Want to Go Home) | Christian Gauthier | Alain Resnais | |
| Zbyt piękna dla ciebie (Trop belle pour toi) | Bernard Barthelemy | Bertrand Blier | |
| 1990 | Cyrano de Bergerac | Cyrano de Bergerac | Jean-Paul Rappeneau |
| Zielona karta (Green Card) | Georges | Peter Weir | |
| Uranus | Léopold | Claude Berri | |
| Les branches de l'arbre | producent | Satyajit Ray | |
| 1991 | Dziękuję ci życie (Merci la vie) | dr Marc-Antoine Worms | Bertrand Blier |
| Mój ojciec, ten bohater (Mon pere ce héros) | André Arnel | Gérard Lauzier | |
| Wszystkie poranki świata (Tous les matins du monde) | Marin Marais | Alain Corneau | |
| 1992 | 1492. Wyprawa do raju (1492: Conquest of Paradise) | Krzysztof Kolumb | Ridley Scott |
| Visionarium (film krótkometrażowy) | pracownik lotniska w Paryżu | Jeff Blyth | |
| 1993 | Na moje nieszczęście (Hélas pour moi) | Simon Donnadieu | Jean-Luc Godard |
| Germinal | Toussaint Maheu | Claude Berri | |
| 1994 | Pułkownik Chabert (Le Colonel Chabert) | Chabert | Yves Angelo |
| Tata i małolata (My Father the Hero) | André | Steve Miner | |
| Maszyna (La machine) | dr Marc Lacroix | François Dupeyron | |
| Czysta formalność (Una pura formalità) | Onoff | Giuseppe Tornatore | |
| 1995 | Le Garçu | Gerard | Maurice Pialat |
| Élisa | Jacques 'Lebovitch' Desmoulin | Jean Becker | |
| Anioł Stróż (Les anges gardiens) | Antoine Carco | Jean-Marie Poiré | |
| 1996 | Odmienić los (Unhook the Stars) | Big Tommy Bellaveau | Nick Cassavetes |
| Najpiękniejszy zawód świata (Le plus beau métier du monde) | Laurent Monier | Gérard Lauzier | |
| Tajny agent (The Secret Agent) | Ossipon | Christopher Hampton | |
| Bogus, mój przyjaciel na niby (Bogus) | Bogus | Norman Jewison | |
| Hamlet | Reynaldo | Kenneth Branagh | |
| 1997 | XXL | Jean Bourdaloue | Ariel Zeitoun |
| 1998 | Mots d’amour | Avv. Levi | Mimmo Calopresti |
| Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask) | Portos | Randall Wallace | |
| Bimboland | Laurent Gaspard | Ariel Zeitoun | |
| Hrabia Monte Christo (Le comte de Monte Cristo) | Edmund Dantes | Josée Dayan | |
| 1999 | Most pomiędzy dwoma brzegami (Un pont entre deux rives) | Georges | Gérard Depardieu |
| Asterix i Obelix kontra Cezar (Astérix et Obélix contre César) | Obeliks | Claude Zidi | |
| Aktorzy (Les acteurs) | w roli samego siebie | Bertrand Blier | |
| Balzac (TV) | Honoriusz de Balzac | Josée Dayan | |
| 2000 | Mirka | Strix | Rachid Benhadj |
| Nędznicy (Les misérables, TV) | Jean Valjean | Josée Dayan | |
| 102 dalmatyńczyki (102 Dalmatians) | Jean-Pierre Le Pelt | Kevin Lima | |
| Zazdrość bogów (Зависть богов) | Bernard | Władimir Mieńszow | |
| Tutto l'amore che c'è | Molotov | Sergio Rubini | |
| Vatel | François Vatel | Roland Joffé | |
| 2001 | Plotka (Le placard) | Félix Santini | Francis Veber |
| Nieuczciwa konkurencja (Concorrenza sleale) | prof. Angelo | Ettore Scola | |
| Streghe verso nord | Depardieu | Giovanni Veronesi | |
| Vidocq | Vidocq | Pitof | |
| CQ | Andrzej, reżyser | Roman Coppola | |
| 2002 | Ruy Blas (TV) | Don Salluste | Jacques Weber |
| Księga Diny (I Am Dina) | Jacob | Ole Bornedal | |
| Kochaj ojca (Aime ton père) | Leo Shepherd | Jacob Berger | |
| Asterix i Obelix: Misja Kleopatra (Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre) | Obeliks | Alain Chabat | |
| Napoleon (Napoléon, TV) | Joseph Fouché | Yves Simoneau | |
| Miasto duchów (City of Ghosts) | Emile | Matt Dillon | |
| Pośród obcych (Between Strangers) | Max | Edoardo Ponti | |
| 2003 | Przyjaciel gangstera (Tais-toi!) | Quentin | Francis Veber |
| Nathalie... | Bernard | Anne Fontaine | |
| Zmowa milczenia (Le pacte du silence) | Joachim Ferrer | Graham Guit | |
| Skok życia (Wanted) | Daniel Foray | Brad Mirman | |
| Bon voyage | Jean-Etienne Beaufort | Jean-Paul Rappeneau | |
| Volpone albo lis (Volpone, TV) | Volpone | Frédéric Auburtin | |
| 2004 | Zostańmy przyjaciółmi (Je préfere qu’on reste amis) | Serge | Olivier Nakache, Éric Toledano |
| San Antonio | porucznik Alexandre-Benoît Bérurier | Frédéric Auburtin | |
| 36 (36 quai des orfèvres) | Denis Klein | Olivier Marchal | |
| Utracona miłość (Les temps qui changent) | Antoine Lavau | André Téchiné | |
| Muszkieterka (La femme musketeer) | kardynał Mazarin | Steve Boyum | |
| Wiek namiętności (Nouvelle-France) | Le curé Thomas Blondeau | Jean Beaudin | |
| RRRrrrr!!! | szef Cheveu Sale | Alain Chabat | |
| 2005 | Boudu | Boudu | Gérard Jugnot |
| Królowie przeklęci (Les rois maudits, TV) | Jacques de Molay | Josée Dayan | |
| Olé! | François Veber | Florence Quentin | |
| Za ile mnie pokochasz? (Combien tu m’aimes?) | Charly | Bertrand Blier | |
| 2006 | Zakochany Paryż (Paris, je t'aime; nowela „Quartier Latin”) | szef | Gérard Depardieu |
| Melodia życia (Quand j'étais chanteur) | Alain Moreau | Xavier Giannoli | |
| Ostatnie wakacje (Last Holiday) | szef kuchni Didier | Wayne Wang | |
| 2007 | Niczego nie żałuję – Edith Piaf (La Môme) | Louis Leplée | Olivier Dahan |
| Michou d'Auber | Georges Duvalier, pośrednik handlowy | Thomas Gilou | |
| 2008 | Asterix na olimpiadzie (Astérix aux jeux olympiques) | Obeliks | Thomas Langmann, Frédéric Forestier |
| 'Wsio mogut koroli (Все могут короли) | w roli samego siebie | Aleksandr Czerniajew | |
| Babylon A.D. | Gorsky | Mathieu Kassovitz | |
| Disco | Jean-François Civette | Fabien Onteniente | |
| Bouquet final | Hugo | Michel Delgado | |
| Hello Goodbye | Alain Gaash | Graham Guit | |
| Trouble at Timpetill | generał Igor | Nicolas Bary | |
| 2009 | Diamant 13 | Mat | Olivier Marchal |
| Bellamy | inspektor Paul Bellamy | Claude Chabrol | |
| Coco | lekarz | Gad Elmaleh | |
| Początek (À l'origine) | Abel | Xavier Giannoli | |
| 2010 | L'autre Dumas | Alexandre Dumas | Safy Nebbou |
| Mammuth | Serge Pilardosse | Benoît Delépine, Gustave Kervern | |
| Moje popołudnia z Margueritte (La tête en friche) | Germain Chazes | Jean Becker | |
| Pozdniaja lubow | Gueorgui | Sabit Kurmanbekov | |
| Żona doskonała (Potiche) | Maurice Babin | François Ozon | |
| 2011 | Grenouille d'hiver (film krótkometrażowy) | Benjamin | Slony Sow |
| Je n'ai rien oublié | Conrad Lang | Bruno Chiche | |
| Un baiser papillon | lekarz Manon | Karine Silla | |
| Rasputin (Rasputine) | Grigorij Rasputin | Josée Dayan | |
| 2012 | Le grand soir | Juvénal | Benoît Delépine, Gustave de Kervern |
| Życie Pi (Life of Pi) | kucharz | Ang Lee | |
| Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości (Astérix & Obélix: Au service de Sa Majesté) | Obeliks | Laurent Tirard | |
| L’homme qui rit | Ursus | Jean-Pierre Améris | |
| 2013 | Niente può fermarci | francuski chłop | Luigi Cecinelli |
| Turf (Les turfistes) | Pan Paul | Fabien Onteniente | |
| Cadences obstinées | Ojciec Villedieu | Fanny Ardant | |
| Aniołki spod znaku Miserere (La Marque des anges) | Lionel Kasdan | Sylvain White | |
| Les Invincibles | Jacky Camboulaze | Frédéric Berthe | |
| A Farewell to Fools | Ipu | Bogdan Dreyer | |
| 2014 | Зайцев+1 (3 sezon) | Zhora | Michael Starchak |
| Witamy w Nowym Jorku (Welcome to New York) | Dominique Strauss-Kahn | Abel Ferrara | |
| F2014 (United passions) | Jules Rimet | Frédéric Auburtin | |
| La voix des steppes | Anatole | Gérard Depardieu, Jermek Szynarbajew | |
| Viktor | Victor Lambert | Philippe Martinez | |
| 2015 | Dolina miłości (Valley of Love) | Gérard | Guillaume Nicloux |
| 2016 | Le divan de Staline | Józef Stalin | Fanny Ardant |
| Koniec (The End) | mężczyzna | Guillaume Nicloux | |
| Tour de France | Serge Desmoulins | Rachid Djaidani | |
| 2017 | Mata Hari (TV) | ks. Bernard | Dennis Berry |
| 2018 | Na krańce świata (Les confins du monde) | Saintonge | Guillaume Nicloux |
| 2019 | Fahim, mały książę szachów (Fahim) | Sylvain Charpentier | Pierre-François Martin-Laval |
| Rok | Nagroda | Kategoria | Film |
|---|---|---|---|
| 1981 | Cezar | Najlepszy aktor | Ostatnie metro (1980) |
| 1985 | 42. MFF w Wenecji | Najlepszy aktor | Policja (1985) |
| 1990 | 43. MFF w Cannes | Złota Palma dla najlepszego aktora | Cyrano de Bergerac (1990) |
| 1991 | Cezar | Najlepszy aktor | |
| Złoty Glob | Najlepszy aktor w filmie komediowym lub musicalu | Zielona karta (1990) | |
| 1996 | Złote Kamery (Niemcy) | Najlepszy międzynarodowy aktor | Anioł Stróż (1995) |
| 1997 | 54. MFF w Wenecji | Złoty Lew za wkład w kinematografię światową | – |
| 2006 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Moskwie | Nagroda Stanisławskiego | – |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
