Furka skorupiaków

Furka (łac. furca) – rozwidlający się fragment telsonu niektórych skorupiaków, z grupy wyróżnianej niegdyś jako Entomostraca. U widłonogów rozdwaja się tworząc widełki (gałęzie), z których wyrastają dość długie szczecinki i kolce. We wcięciu u nasady widełek znajduje się przykryty płytką odbyt^[1]. Szerokość furki i długość jej gałęzi oraz cechy takie, jak obecność włosków, ząbków itp. elementów anatomicznych, podobnie jak długość czy proporcje szczecinek furki, są cechami diagnostycznymi przy mikroskopowym oznaczaniu gatunków widłonogów^[2]. U przekopnic wyrostki tworzące furkę są bardzo długie, przy tym wieloczłonowe i cienkie^[3]. Furka tarczenic jest bardzo mała, a znajduje się we wcięciu płatowatego, niesegmentowanego i małego odwłoka^[4].

Ten artykuł dotyczy struktury anatomicznej skorupiaków. Zobacz też: Furka – wieś w Macedonii oraz Furka przełęcz w Szwajcarii, a także furca, furcula – widełki skokowe skoczogonków i furca – widełki sternalne owadów.

Oczlik – furka widoczna na dystalnym końcu osobnika (z prawej strony zdjęcia) – z rozwidleń wyrasta kilka szczecinek dłuższych niż człony samej furki

U pancerzowców telson nie jest zakończony furką, lecz uropodami, które są odnóżami i u niektórych grup tworzą z nim wachlarz ogonowy^[5].

Przypisy

1. Rybak i Błędzki 2005 ↓, s. 17.
2. Rybak i Błędzki 2005 ↓, s. 19–20, 25–41.
3. Tończyk i Siciński 2013 ↓, s. 49.
4. Tończyk i Siciński 2013 ↓, s. 51.
5. Tończyk i Siciński 2013 ↓, s. 55.

Bibliografia

• Jan Igor Rybak, Leszek A. Błędzki: Widłonogi Copepoda: Cyclopoida. Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2005, s. 127, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 83-7217-253-6.
• Grzegorz Tończyk, Jacek Siciński, (red.): Klucz do oznaczania makrobezkręgowców bentosowych dla potrzeb oceny stanu ekologicznego wód powierzchniowych. Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2013, s. 236, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-61227-25-0.Sprawdź autora:3.