Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Elpidius Markötter OFM (ur. 8 października 1911 w Südlohn w Westfalii, zm. 28 czerwca 1942 w KL Dachau) – niemiecki duchowny rzymskokatolicki, franciszkanin. Za obronę Polaków i Żydów w wygłoszonym kazaniu w święto Bożego Ciała został zamęczony przez nazistów w niemieckim obozie koncentracyjnym.
| prezbiter | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 października 1911 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Submagister w klasztorze w Warendorf | |
| Okres sprawowania |
1940-1941 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
26 marca 1939 |
Ojciec Elpidius urodził się jako Joseph Hermann w wielodzietnej rodzinie pocztowego urzędnika Hermanna i Elizabeth z domu Tenbrake. Miał siedmioro rodzeństwa: cztery siostry i trzech braci. W 1926 roku wstąpił do franciszkańskiego kolegium św. Ludwig w Vlodrop w Holandii, w którym w 1932 zdał maturę. 14 kwietnia 1932 został przyjęty do Zakonu Braci Mniejszych przyjmując imię Elpidius. 26 marca 1939 otrzymał święcenia kapłańskie w Paderbornie. Na początku 1940 był submagistrem w klasztorze w Warendorf. 4 czerwca 1940 w święto Bożego Ciała wygłosił kazanie stwierdzając m.in.
Wszystkich ludzi musimy kochać, także Polaków, także i Żydów.
Został zatrzymany przez Gestapo i aresztowany na 3 miesiące na podstawie paragrafu kanclerskiego (tzw. paragrafu z kazalnicy). Przewieziony najpierw do KL Sachsenhausen a następnie do KL Dachau, w którym 28 czerwca 1942 umarł na skutek głodu i wyczerpania.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.