Elara (księżyc)

Elara (Jowisz VII) – księżyc Jowisza, odkryty przez Charlesa D. Perrine’a z Obserwatorium Licka w dniu 2 stycznia 1905 roku.

Elara

Elara widziana przez ziemski teleskop. Blask widoczny u dołu zdjęcia tworzy światło odbite od Jowisza.
Planeta	Jowisz
Odkrywca	Charles Dillon Perrine
Data odkrycia	2 stycznia 1905
Charakterystyka orbity
Półoś wielka	11 740 000 km[1]
Mimośród	0,2108[1]
Okres obiegu	259,64 d[1]
Prędkość orbitalna	3,25 km/s
Nachylenie do ekliptyki	27,945°[1]
Długość węzła wstępującego	115,511°[1]
Argument perycentrum	142,001°[1]
Anomalia średnia	330,985°[1]
Własności fizyczne
Średnica równikowa	78 km
Powierzchnia	~23 200 km²
Objętość	~333 000 km³
Masa	8,7 × 1017 kg
Średnia gęstość	2,6 g/cm³
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni	0,031 m/s²
Prędkość ucieczki	52 m/s
Okres obrotu wokół własnej osi	0,5 d
Albedo	0,04
Jasność absolutna	10,0m
Jasność obserwowana (z Ziemi)	16,6m
Temperatura powierzchni	~124 K

Nazwa

Elara nie otrzymała swojego obecnego imienia aż do roku 1975. Nazwa księżyca pochodzi z mitologii greckiej, Elara była kochanką Zeusa i matką giganta Tytiosa.

Wcześniej satelita był określany jako Jowisz VII, w pewnym okresie proponowano dla niego nazwę Hera.

Charakterystyka fizyczna

Średnicę Elary ocenia się na około 78 km. Średnia gęstość tego ciała to ok. 2,6 g/cm³, składa się ono głównie z krzemianów. Powierzchnia księżyca jest bardzo ciemna – jego albedo wynosi zaledwie 0,04. Z Ziemi można go zaobserwować jako obiekt o jasności wizualnej co najwyżej 16,6 magnitudo.

Satelita należy do grupy Himalii.

Zobacz też

Zobacz hasło Elara w Wikisłowniku

• chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
• księżyce Jowisza