Edmund Paweł Zieleniewski

Edmund Paweł Zieleniewski (junior) (ur. 25 stycznia 1893 w Krakowie, zm. 27 marca 1971^[1]) – polski przemysłowiec.

Edmund Paweł Zieleniewski

Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1893 Kraków
Data śmierci	27 marca 1971
Miejsce spoczynku	Cmentarz Powązkowski w Warszawie
Zawód, zajęcie	inżynier elektryk
Alma Mater	Königliche Technische Hochschule zu Danzig
Rodzice	Edmund Zieleniewski

Życiorys

Syn Edmunda Jana Kantego Zieleniewskiego. Wykształcenie zdobył na Königliche Technische Hochschule zu Danzig. Należał do Polskiej Korporacji Akademickiej Związek Akademików Gdańskich Wisła. W czasie I wojny światowej był oficerem w armii austriackiej. W 1918 jako szef Sekcji Handlu i Przemysłu Polskiej Komisji Likwidacyjnej, przejmuje z rąk kapitulujących Austriaków fort na Kopcu Kościuszki.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika rezerwy korpusie inżynierii i saperów ze starszeństwem z 1 czerwca 1919^[2][3]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 5 Pułk Saperów^[4][5]. W latach 1919–1923 był dyrektorem naczelnym zakładów koncernu Polskie Fabryki Maszyn i Wagonów L. Zieleniewski S. A. we Lwowie. W latach 1924–1930 pełnił funkcję dyrektora administracyjnego fabryki w Krakowie. W 1930 odszedł z fabryki krakowskiej zostając dyrektorem naczelnym firmy Babcock-Zieleniewski w Sosnowcu. Od 1937 pracował jako dyrektor i przedstawiciel generalny zakładów w Sosnowcu i Dąbrowie Górniczej w warszawskim biurze firmy. Premier Sławoj Składkowski postanowił powierzyć mu stanowisko ministra przemysłu i handlu, jednak wojna uniemożliwia te plany.

W okresie okupacji niemieckiej pracował w Warszawie, w biurze firmy Babcock z Sosnowca.

Po wojnie pracował przy odbudowie Warszawy, zajmował się energetyką, brał udział w uruchomieniu Elektrowni Warszawskiej i Elektrowni Pruszków.