Dolnośląska Fabryka Instrumentów Lutniczych Defil w Lubinie

Dolnośląska Fabryka Instrumentów Lutniczych DEFIL w Lubinie (także DFIL, Defil) – przedsiębiorstwo państwowe produkujące instrumenty muzyczne, m.in. gitary, fortepiany i skrzypce, działające w latach 1947–2005.

Dolnośląska Fabryka Instrumentów Lutniczych DEFIL w Lubinie

DFIL, Defil

Budynek fabryczny
Państwo	Polska
Adres	ul. Odrodzenia 33, 59-300 Lubin
Data założenia	1945
Data likwidacji	30 sierpnia 2005
Forma prawna	przedsiębiorstwo państwowe
Nr KRS	0000127892
brak współrzędnych
Strona internetowa

Historia

Powstała w roku 1947 na terenach przedwojennej niemieckiej fabryki klawiatur i mechanizmów fortepianowych i pianinowych Langera i Gadebuscha F. Langer & Co., przekazanej pod zarząd Zjednoczonych Zakładów Przemysłu Muzycznego. Początkowo produkowano mechanizmy pianinowe, stopniowo rozszerzając produkcję o gitary, mandoliny i skrzypce. Mechanikę do pianin lubińska fabryka wysyłała do zakładów w Legnicy i Kaliszu (łącznie ok. 300 tys. mechanik). Pianina marek Calisia i Legnica posiadają w swym wnętrzu mechanizmy z fabryki w Lubinie^[1].

Gitary produkowane w Lubinie w czasach PRL-u były eksportowane do krajów bloku socjalistycznego – głównie na Kubę^{[potrzebny przypis]}. Na gitarach Defil wielu polskich muzyków zaczynało grę na instrumencie, które ówcześnie były jedyną alternatywą dla trudno dostępnych czeskich gitar Jolana.

W latach 50. używano znaku DFIL (skrót od nazwy fabryki), którym opatrywano instrumenty. W latach 1963–93 używano do markowania zarejestrowanego znaku Defil. W późniejszych latach wrócono do pierwotnego znaku DFIL. W latach 1963–66 produkowano całe pianina pod własną marką „Lubin” – wyprodukowano 1017 instrumentów.

Po zamknięciu fabryki Defil budynek został zamieniony w magazyny do wynajęcia, niszczeje.

The Feel of Defil

W 2015 roku rozpoczęto projekt artystyczny przywracający pamięć o fabryce i instrumentach Defil autorstwa poznańskiego muzyka i kolekcjonera Emila Bonifaczuka. Muzycy uczestniczący w projekcie wykonują utwory na dawnych instrumentach Defil^[2]. Albumy udostępniane są na licencji Creative Commons do darmowego pobrania w formacie mp3.

Muzeum gitar Defil

W 2016 roku w Warszawie powstało muzeum Defila, założone przez basistę zespołu Papa Dance Waldemara Kuleczkę. Muzeum początkowo mieściło się w PKiN, później przeniesione zostało na ulicę Wiktorską. Prezentuje przede wszystkim kolekcję gitar założyciela^[3], nagrodzoną w V Ogólnopolskim Konkursie „Wspomnień Miłośników ROCK & ROLLA”, zorganizowanym w 2013 przez Fundację Sopockie Korzenie. Patronami są Samorząd Województwa Pomorskiego, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Urząd Marszałkowski miasta Sopot. Eksponaty figurują jako zarejestrowane zabytki.

Produkty

Gitary elektryczne Defil Aster Defil Kosmos Defil Julia (Wersje 1 i 2) Defil Samba Defil Jola (Wersje 1, 2 i 22) Defil Aster Rock Defil Tosca

Gitary elektro-akustyczne Defil Malwa Defil Echo (Wersje 1 i 2) Defil Melodia (Wersje 1 i 2) Defil Jowita Defil Calypso Defil Carioca Defil Cha Cha Defil Jazz

Gitary basowe Defil Luna (Wersje 1, 2 i 22) Defil Romeo (Wersje 1 i 2) Defil Lotos Defil Orlik (Wersje 1 i 2) Defil Baston (Wersje 1, 2 i 22) Defil Rytm (Wersje 1 i 2) Defil Mambo (semi-hollow body)

Przypisy

1. Dolnośląska Fabryka Instrumentów Lutniczych w Lubinie („Defil”, DFIL). ArsPolonica, 25 sierpnia 2012. [dostęp 2019-03-18].
2. Defil. Nowy projekt muzyczny związany z Dolnośląską Fabryką Instrumentów Lutniczych. Lubin - nasze miasto, 13.11.2015. [dostęp 2019-03-18]. (pol.).
3. MUZEUM GITAR DEFIL. Ocalić od zapomnienia…. Magazyn elublin.pl, 2.1.2021. [dostęp 2021-02-13]. (pol.).

Linki zewnętrzne

• The Feel of Defil – strona projektu
• Muzeum Gitar Defil w Warszawie – profil Facebook