Polski herb szlachecki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dąb (Czelechy, Dub, Ehler, Żelechy) – polski herb szlachecki, pochodzenia czeskiego, nie posiadający zawołania[1].
W polu czarnym[2] dąb złoty z trzema żołędziami, dwoma liśćmi i pięcioma korzeniami w takim samym kolorze.
Klejnot: samo godło, bez korzeni.
Przyniesiony z Czech w XVI wieku[3]. Według Szymańskiego herb ten został nadany Janowi Aichlerowi, rajcy krakowskiemu w 1541 przez cesarza Karola V, który 24 sierpnia 1542 otrzymał szlachectwo polskie[4].
Achler, Achremowicz, Adamczewski, Adamczowski, Aichler, Ajhler, Bielkiewicz, Biskupski, Dąb, Dubieński, Dubojski, Dubowik[5], Dubowski, Dzierżek, Dzierżko, Fabrycjusz, Głodowski, Gołaszewski, Kocorowski, Koczorowski, Korzeliński, Kozubowski, Rudnicki, Skirmunt, Szewiński, Szilsław, Szulc, Worcel, Worcell, Zdzisławski, Zelsławski.
Jedną z odmian jest również herb Żelsławski, będący wariantem herbu Dąb z czerwonym polem, odciętym wierzchołkiem oraz dwoma żołędziami po lewej stronie i dwoma żołędziami po prawej stronie[6][7].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
