Czesław Łagoda

Czesław Łagoda (ur. 30 czerwca 1897 w Poznaniu, zm. 8 października 1963 w Gorzowie Wielkopolskim) – podporucznik pilot Wojska Polskiego, żołnierz armii cesarstwa niemieckiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Czesław Łagoda

podporucznik pilot
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1897 Poznań
Data i miejsce śmierci	8 października 1963 Gorzów Wielkopolski
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Luftstreitkräfte Armia Wielkopolska Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	14 eskadra wywiadowcza 12 eskadra wywiadowcza 3 pułk lotniczy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Syn Jana i Małgorzaty z Jeżewskich. Ukończył szkołę handlową w Poznaniu a następnie został 2 czerwca 1916 roku powołany do odbycia służył w armii cesarstwa niemieckiego, otrzymał przydział do artylerii polowej. Już wkrótce, 3 października 1916 roku, został przeniesiony do Luftstreitkräfte. Został przydzielony do 14 eskadry lotniczej (Fliegerkompanie), gdzie przeszedł przeszkolenie lotnicze w zakresie pilotażu. Następnie walczył w formacjach lotniczych na froncie zachodnim. 12 lutego 1918 roku został skierowany na specjalny kurs w Brzegu, który ukończył 10 listopada^[1].

Po zwolnieniu ze służby w armii niemieckiej zgłosił się do służby w wojska wielkopolskiego i wziął udział w powstaniu wielkopolskim. Jako doświadczony lotnik otrzymał w marcu 1919 roku przydział do 3. wielkopolskiej eskadry lotniczej. 14 października 1919 roku wyruszył na Front Litewsko-Białoruski i walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej. 28 października, w załodze z kpr. obs. Kazimierzem Szczepańskim, przeprowadził bombardowanie pozycji Armii Czerwonej. W tym samym locie przeprowadzili również rozpoznanie i wykonali fotografie pozycji nieprzyjaciela^[2].

Sierż. pilot Czesław Łagoda i pchor. obs. Kazimierz Szczepański (1920)

17 kwietnia, w załodze z ppor. obs. Konstantym Koziełło, wziął udział w grupowym nalocie na nieprzyjacielskie lotnisko w Sławnoje, skąd starowały samoloty myśliwskie Armii Czerwonej^[3]. 1 maja wykonywał, w załodze z pchor. obs. Kazimierzem Giełdą, lot rozpoznawczy na trasie Borysów — Pryjamino podczas którego bombardowali również stację kolejową Pryjamino. Nad stacją zostali zaatakowani przez cztery nieprzyjacielskie myśliwce. W trakcie walki polskim lotnikom udało obronić przed zestrzeleniem i powrócić na własne lotnisko, pomimo uszkodzenia samolotu^[4]. Samolot DFW C.V nie nadawał się do dalszych lotów, wymagał remontu.

Wyróżnił się odwagą i walecznością podczas obrony Mińska w maju 1920 roku. Wykonał wtedy ponad 10 lotów bojowych, jeden z nich zakończył się przymusowym lądowaniem w płonącym samolocie na ziemi niczyjej. 14 maja 1920 roku został szefem pilotów i oficerem technicznym w 14 eskadry wywiadowczej. Łącznie odbył 60 lotów bojowych, podczas których stoczył 6 walk powietrznych^[5].

Po zakończeniu działań wojennych służył w 3. pułku Lotniczym, z którego został 22 czerwca 1921 roku bezterminowo urlopowany^[1][6]. 7 lipca 1926 został mianowany na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy aeronautycznych^[7]. Zmarł 8 października 1963. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Gorzowie Wielkopolskim^[8] (1A/10/10).

Ordery i odznaczenia

Za swą służbę otrzymał odznaczenia^[9]:

• Srebrny Krzyż Virtuti Militari nr 8082 – 27 lipca 1922^[10],
• Krzyż Walecznych,
• Polowa Odznaka Pilota nr 95 – 11 listopada 1928 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[11]