Ciałko blaszkowate

Ciałko blaszkowate, ciałko Vatera-Paciniego – rodzaj szybko adaptujących się, najbardziej skomplikowanych^[1] mechanoreceptorów^[2], wrażliwych na nacisk i wibracje^[1][3]. Ciałka przypominają małe, białe cebulki^[3]; różnią się wielkością, ale są wystarczająco duże, by móc dostrzec je „gołym okiem”^[2] (średnica ok. 3 mm)^[3]. Zbudowane są z koncentrycznie ułożonych warstw fibroblastów^[1], wypełnione są płynem^[2], a w ich rdzeniach znajduje się pojedynczy, niemielinowany akson^[1][2] i jego komórki Schwanna^[1].

Rycina przedstawiająca przekrój ciałka blaszkowatego.

U człowieka znajdują się w skórze właściwej (szczególnie palców, dłoni i stóp), w pobliżu stawów, w narządach płciowych^[1][2][3] (w prąciu, łechtaczce, przy cewce moczowej), spojówce, krezce^[2] i piersiach^[1]. U innych zwierząt mogą występować w innych miejscach np. w trzustce u kotów^[2] lub w błonie śluzowej języka u ptaków^{[potrzebny przypis]}.

• Dodatkowe obrazy
• 
  Mikrofotografia ciałka Paciniego.
• 
  Mikrofotografia świetlna przedstawiająca trzy ciałka blaszkowate (w centrum).
• 
  Schematyczny przekrój skóry z zaznaczonym ciałkiem blaszkowatym (pacinian corpuscle) u dołu.
• 
  Przekrój wszystkich warstw skóry z zaznaczonym ciałkiem blaszkowatym (pacinian corpuscle) u dołu.