Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej (HFMD, z ang. hand, foot and mouth disease[uwaga 1], czasami błędnie[potrzebny przypis] zwana chorobą bostońską[1]) – choroba zakaźna, infekcja wywoływana przez grupę wirusów[2]. Najczęściej rozpoczyna ją pojawienie się gorączki i ogólnie złe samopoczucie[2]. Dzień lub dwa później na śluzówce jamy ustnej pacjenta (herpangina), na spodzie stóp, we wnętrzu dłoni a czasem także na pośladkach i w pachwinach pojawia się wysypka grudkowo-plamista w postaci płaskich, zaczerwienionych plamek lub guzków, które mogą przerodzić się w pęcherze[3][4][5]. Objawy choroby zazwyczaj pojawiają się w trzy do sześciu dni od kontaktu z wirusem[6]. Wysypka zwykle mija sama po około tygodniu[7]. W niektórych przypadkach po kilku tygodniach może nastąpić utrata paznokcia lub paznokci u stóp lub rąk, jednak te następnie odrastają[8].
 Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej u 36-letniego mężczyzny | |
| Leczenie |
nie |
|---|---|
| Śmiertelność |
nie występuje |
| Czynnik chorobotwórczy | |
| Nazwa | |
| Rezerwuar |
człowiek |
| Epidemiologia | |
| Droga szerzenia |
droga kropelkowa, kontakt bezpośredni |
| Prawo | |
| Podlega zgłoszeniu WHO |
nie |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 |
B08.4 |
| DiseasesDB | |
| MedlinePlus | |
| MeSH | |
Wirusy powodujące HFMD rozprzestrzeniają się przez bliski kontakt osobisty z osobą zakażoną: drogą kropelkową poprzez kaszel czy kichanie albo też przez kontakt z kałem lub innymi wydzielinami ciała. Wektorem zakażenia mogą być także zanieczyszczone przedmioty, takie jak klamki czy szczoteczki do zębów[9]. Najczęstszą przyczyną choroby jest szczep A16 wirusa coxsackie, drugą w kolejności jest Enterowirus 71[10]. Poza nimi HFMD powodują także inne szczepy wirusa coxsackie i inne enterowirusy[10][11]. Niektóre osoby, zwłaszcza dorośli, mogą być nosicielami wirusa i wektorami dalszych zakażeń, mimo że u nich samych nie rozwijają się symptomy choroby[2]. Choroby nie przenoszą inne zwierzęta poza ludźmi, nie są również na nią narażone[9].
Diagnozę najczęściej stawia się na podstawie objawów, choć możliwe jest także badanie na obecność wirusa materiału pobranego z wymazu gardła lub ze stolca[12]. Podstawowym sposobem zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby jest mycie rąk, dezynfekcja przedmiotów używanych przez zakażonych (np. klamek) i izolacja chorych w domach[9]. Przeciw chorobie nie ma dedykowanych leków przeciwwirusowych ani szczepionek, choć prace nad tymi ostatnimi trwają[13].
Większość przypadków nie wymaga żadnego leczenia[7], wystarczają proste leki przeciwbólowe takie jak ibuprofen, ewentualnie żele lub płukanki łagodzące objawy w ustach. Czasem konieczne jest dożylnie podanie płynów pacjentom, którzy mają problemy z przełykaniem i grozi im odwodnienie; dotyczy to najczęściej dzieci[14]. W rzadkich przypadkach chorobie towarzyszą komplikacje w postaci wirusowego zapalenia opon lub zapalenia mózgu[8].
HFMD spotykana jest na całym świecie[15], często w postaci niewielkich ognisk zapalnych w przedszkolach czy żłobkach[5]. Większe epidemie przydarzają się w Azji od roku 1997. Zwykle szczyt zachorowań przypada na ciepłe miesiące[15]. Z reguły występuje u dzieci w wieku poniżej pięciu lat, ale czasami może wystąpić i u dorosłych[2][5]. Ze względu na nazwę, w wielu językach HFMD mylona jest z, dotykającą rogacizny, zarazą racic i pyska, z którą jednak nie ma nic wspólnego[16]. W Polsce bywa również mylnie nazywana chorobą bostońską, zapewne przez podobieństwo etiologii do, nazywanej dawniej bostońską, choroby bornholmskiej lub podobieństwo objawów do rzadkiej osutki bostońskiej, wywoływanej jednak przez inne wirusy[1].
Czynnikiem etiologicznym wywołujących tę chorobę zakaźną są wirusy z rodzaju enterowirusów, najczęściej z grupy Coxsackie A5, A9, A10, A16, B1, i B3 oraz enterowirus 71 (EV 71)[1][17]. Człowiek jest rezerwuarem oraz źródłem zakażenia.
Wśród opisywanych dróg transmisji wirusa należy wymienić drogę kropelkową i drogę fekalno-oralną oraz transmisję wertykalą (enterowirusy mają zdolność przenikania przez łożysko). Zakaźność jest bardzo duża, szczególnie wysoka wśród dzieci. Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej najczęściej diagnozowana jest w okresie letnio-jesiennym.
Wirusy odpowiedzialne za HFMD znajdują się w ślinie, wydzielinie z nosa i gardła, plwocinie czy płynie z pękających pęcherzyków pojawiających się na skórze. Enterowirusy są obecne także w stolcu osoby zakażonej nawet do 11 tygodni od wyzdrowienia[1], dlatego źródłem infekcji może być również skażona fekaliami woda bądź pożywienie, w lecie – baseny i kąpieliska[18].
Początkowa implantacja wirusa następuje w błonie śluzowej jamy ustnej i przewodu pokarmowego (głównie jelita krętego). Następnie w ciągu 24–72 godzin wirus rozprzestrzenia się drogą układu limfatycznego do węzłów chłonnych. Dopiero z węzłów chłonnych następuje przedostanie się wirusa do krwi – wzrost wiremii. Potem z uwagi na swój tropizm dochodzi do przejścia wirusa do jamy ustnej i skóry. Po około 7 dniach następuje pojawienie się odpowiedzi humoralnej – zwiększenia poziomu przeciwciał neutralizujących i dochodzi do eliminacji wirusa.
Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej najczęściej dotyka dzieci do 10. roku życia[1][6]. Jednak choroba ta może występować również u ludzi dorosłych, szczególnie z obniżoną odpornością lub cierpiących na choroby przewlekłe (m.in. cukrzyca, choroby nerek).
Klasycznie przebieg choroby dłoni, stóp i jamy ustnej możemy podzielić na cztery okresy:
W tym czasie pacjent nie ma żadnych objawów klinicznych infekcji. W trwającym około 3–5 dni okresie dochodzi do wylęgania się choroby, co w patomechanizmie zakażenia odpowiada przeniknięciu wirusa do układu chłonnego i jego infiltracji do węzłów chłonnych.
Ten trwający około 2–3 dni[17] etap choroby charakteryzuje się występowaniem objawów jak w ostrej chorobie retrowirusowej czy grypie:
Czasem już wtedy zauważalne są czerwone punkciki na błonach śluzowych jamy ustnej oraz dłoniach i stopach. To okres przeniknięcia wirusa z węzłów chłonnych do krwi i nagłego wzrostu wiremii.
Typowo po 2–3 dniach objawów ogólnych[17] rozwija się zasadniczy okres choroby, czyli pojawia się osutka grudkowa lub grudkowo-pęcherzykowa na powierzchni dłoniowej rąk, podeszwowej stóp i herpangina. Zmiany skórne są niewielkie – o średnicy do 5 mm, barwy łososiowej, mogą być tkliwe i powodować dyskomfort, jednak raczej nie towarzyszy im świąd. Wysypka może też pojawiać się w innych miejscach, najczęściej w szparze międzypośladkowej[1][17][18] – co jest opisywane jako postać atypowa HFMD.
Natomiast zmiany w jamie ustnej, opisywane jako herpangina, charakteryzują się stanem zapalnym gardła i migdałów podniebiennych, występowaniem pęcherzyków lub owrzodzeń na migdałkach podniebiennych, śluzówce policzków, dziąseł lub podniebienia. Zmiany w gardle powodują ból, który jest szczególnie odczuwany podczas jedzenia i przełykania.
Wysypka i zmiany na błonach śluzowych jamy ustnej ustępują najczęściej po około tygodniu, do tego też czasu wydzieliny z jamy ustnej osoby chorej mogą być materiałem zakaźnym[1].
Ostatni okres choroby, który rozpoczyna się ustąpieniem zmian skórnych i śluzówkowych. W tej fazie może dojść do opisywanego w niektórych wypadkach grubopłatowego złuszczania się naskórka powierzchni dłoniowej rąk i podeszwowej stóp.
Około 3–6 tygodni po HFMD dochodzi do oddzielania się paznokcia od macierzy – czyli onychomadezy (onychomadesis) i linii Beau. Według niektórych autorów nawet 60–70% przypadków onychomadezy związane jest z infekcją enterowirusową[19] – najczęściej po Coxsackie A6 lub A10.
Przebieg większości zakażeń jest łagodny i niepowikłany.
Ciężki przebieg choroby – najczęściej powikłany zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych lub zapaleniem mózgu – opisuje się w krajach południowo-wschodniej Azji, zwłaszcza u najmłodszych dzieci (93% poniżej 4. r.ż.; 75% poniżej 1. r.ż.), a najczęstszą przyczyną były w tych przypadkach zakażenia EV 71 i Coxackie A16[1].
Brak jest specyficznego leczenia[1][17][18], dlatego należy jedynie stosować leczenie objawowe w celu zmniejszenia gorączki i objawów bólowych (np. paracetamol, ibuprofen). Najważniejsza jest prawidłowa podaż płynów w celu uniknięcia odwodnienia podczas gorączki oraz odpoczynek i unikanie wysiłku.
Remisja choroby następuje zwykle po około tygodniu.
Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej stwarza duże zagrożenie dla płodu. Szczególnie niebezpieczne jest wystąpienie HFMD w I trymestrze ciąży, ponieważ może ona prowadzić do poronienia lub powstania wad rozwojowych. Zachorowanie w II i w III trymestrze nie stwarza już dużego zagrożenia dla dziecka[20].
Najskuteczniejszym sposobem zapobiegania zakażeniu jest przestrzeganie zasad higieny osobistej, częste czyszczenie i dezynfekcja oraz izolacja kontaktowa osób zakażonych.
Szczepionka przeciw enterowirusowi 71 została dopuszczona w Chinach w 2015 roku[21]. Nie jest dostępna w Europie[22] i Stanach Zjednoczonych[14].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
