Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Oszczowie

Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej – prawosławna cerkiew w Oszczowie, wzniesiona w latach 1908–1909 i rozebrana po II wojnie światowej.

Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej

cerkiew parafialna
Państwo	Polska
Miejscowość	Oszczów
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Diecezja	warszawsko-chełmska
Wezwanie	Kazańskiej Ikony Matki Bożej
Historia Data rozpoczęcia budowy 1908 Data zakończenia budowy 1909 Data poświęcenia 1909 Data zamknięcia 1915 Data zniszczenia • przez 1950 rozbiórkę Data reaktywacji po 1928
Dane świątyni Styl bizantyjsko-rosyjski Architekt Aleksandr Puring Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 Kopuła • liczba kopuł 5 Liczba ikonostasów 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 1 Liczba naw 1
brak współrzędnych

Cerkiew została wzniesiona na potrzeby parafii prawosławnej w Oszczowie jako druga świątynia w tejże miejscowości, obok pounickiej cerkwi św. Jana Miłościwego. Miało to miejsce w latach 1908–1909^[1]. Przy budowie świątyni wykorzystano projekt opracowany przez Aleksandra Puringa, architekta eparchii chełmskiej, według którego powstały także cerkwie w Sławatyczach, Topólczy, Krupem i Kryłowie^[2]. Świątynia reprezentowała styl bizantyjsko-rosyjski^[1]. Fundatorem wszystkich świątyń był ziemianin i publicysta słowianofilski^[3] Kławdij Paschałow^[4]. Jej budowa trwała od 1908 do 1909. Już sześć lat później, gdy prawosławni mieszkańcy Oszczowa udali się na bieżeństwo, obiekt został porzucony^[1].

Żadna z oszczowskich świątyń nie została ponownie otwarta w niepodległej Polsce, chociaż miejscowa ludność prawosławna ubiegała się o to, a jej starania popierał metropolita warszawski i całej Polski Dionizy^[5]. Ostatecznie cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej została przywrócona do użytku liturgicznego jako siedziba nieetatowej placówki duszpasterskiej^[1]. Starania o jej legalizację i nadanie statusu etatowej parafii nie dały rezultatu^[6].

Cerkiew w Oszczowie funkcjonowała do wywózek ludności ukraińskiej wyznania prawosławnego w latach 1944–1947. Następnie, pozbawiona opieki, stopniowo popadła w ruinę i w 1950 została rozebrana^[1].

Przypisy

1. W. Słobodian, Cerkwy chołmśkoji jeparchii, Lwiw 2005, ss.318–319.
2. N. Klimuk. Sławatycki cud. „Przegląd Prawosławny”. 10 (328), październik 2012. Białystok. ISSN 1230-1078.
3. A. Andrusiewicz, Złoty sen. Rosja XIX–XX wieku. Sprawy i ludzie, Wydawnictwo Literackie, Warszawa 2015, ISBN 978-83-08-06242-5, s. 136.
4. PaulinaP. Cynalewska-Kuczma PaulinaP., Architektura cerkiewna Królestwa Polskiego narzędziem integracji z Imperium Rosyjskim, Poznań: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Adama Mickiewicza, 2004, s. 152, ISBN 83-232-1463-8, OCLC 69452580.
5. Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 58 i 61. ISBN 978-83-7548-003-0.
6. Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 64. ISBN 978-83-7548-003-0.