przyrządy używane do walki lub polowania Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Broń – zbiór rzeczy materialnych, stanowiących przedmioty do walki zbrojnej zaczepnej lub obronnej (broń wojskowa), polowania na zwierzynę (broń myśliwska), a także rywalizacji sportowej (broń sportowa). Nie jest możliwe ustalenie precyzyjnej definicji broni w tym znaczeniu[1].
Definicja broni nie została do dziś ustalona i wymyka się próbom jednoznacznego określenia[2]. Łatwiej natomiast definiowalne jest pojęcie "systemu broni", który tworzy kombinacja broni oraz wyposażenia używanego do dostarczenia jej destrukcyjnej siły do celu[3]. System broni składa się z:
rzeczy, które wykrywają, lokalizują lub identyfikują cel;
rzeczy, które nakierowują lub nacelowują obiekt dostarczany do celu;
rzeczy, które dostarczają lub zapoczątkowują dostarczanie obiektu do jego celu;
rzeczy, które niszczą cel przy kontakcie z nim lub gdy znajdują się w jego pobliżu.
Art. 1 Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 27 października 1932 r. Prawo o broni, amunicji i materjałach wybuchowych (Dz.U. z1932r. nr94,poz.807) za broń uznawał każde narzędzie, przeznaczone do zadawania bezpośrednio lub pośrednio urazów cielesnych.
Prawo rzymskie rozróżniało dwa rodzaje uzbrojenia: telum (oręż, broń zaczepną, służącą do napaści) i arma (broń odporną, służącą do obrony). Digesta48,6,9Armatos non utique eos intellegere debemus, qui tela habuerunt, sed etiam quid aliud nocere potest. (Za uzbrojonych niekoniecznie tych powinniśmy uważać, którzy mają oręż, lecz także tych, którzy [mają] coś innego, co może szkodzić.) D. 48,6,11 Telorum autem appellatione omnia, ex quibus singuli homines nocere possunt, accipiuntur. (Nazwa oręża jest przyznawana wszystkiemu, czym można zaszkodzić pojedynczej osobie.) Qui telum tutandae salutis suae causa gerunt, non videntur hominis occidendi causa portare. (Kto posługuje się orężem w celu obrony swojego zdrowia, nie wydaje się, aby nosił broń w celu zabicia człowieka.)
Ustawa julijska o przemocy publicznej - 6 tytuł 48 księgi Digestów. Zbrodnicze zamiary a istnienie obrony koniecznej w prawie rzymskim s. 2, przypis 4 i Samopomoc jako alternatywny sposób zapewnienia efektywnej ochrony praw prywatnych w prawie rzymskim s. 391, przypis 16.
AndrzejKrupa (red.):Encyklopedia wojskowa: dowódcy i ich armie, historia wojen i bitew, technika wojskowa.T.I.Warszawa:Wydawnictwo Naukowe PWN,2007,s.110–112. ISBN978-83-01-15175-1.
PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN83-01-13506-9.
