Bolesław Siwiec

Bolesław Siwiec (ur. 29 marca 1893 w Dolnja Tuzla, w Jugosławii, zm. 1966 w Londynie^[1]) – pułkownik saperów Wojska Polskiego.

Bolesław Siwiec

pułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	29 marca 1893 Dolnja Tuzla
Data i miejsce śmierci	1966 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1911–1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Dowództwo Okręgu Generalnego 5 Batalion Saperów (II RP) 4 pułk saperów 6 Pułk Saperów (II RP) 2 batalion saperów Szkoła Podchorążych Saperów Armia „Łódź”
Stanowiska	dowódca kompanii saperów referent techniczny w Szefostwie Inżynierii i Saperów kierownik Grupy Fortyfikacyjnej zastępca szefa Inżynierii i Saperów w IV Inspektoracie Armii dowódca batalionu saperów dowódcą kompanii podchorążych saperów kierownik referatu wyszkolenia komendant szkoły podchorążych saperów zastępca dowódcy saperów Armii „Łódź”
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Po ukończeniu szkoły powszechnej od 1908 do 1911 uczył się w Wojskowej Szkole Kadetów – Pionierów w Hainburgu w Austrii. Po ukończeniu szkoły w 1911 został przydzielony do służby w kompanii pionierów armii austriackiej. Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 dowodził kompanią saperów. Brał udział w walkach na froncie rosyjskim. W 1917 został ranny i przebywał na leczeniu szpitalnym. Następnie walczył na froncie albańskim, potem froncie włoskim.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Brał udział w organizowaniu Dowództwa Okręgu Generalnego^[2] Kraków, potem pełnił funkcję referenta technicznego w Szefostwie Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej kierownik Grupy Fortyfikacyjnej Nr 10. Kierował robotami fortyfikacyjnymi przy rozbudowie umocnień obronnych nad Wkrą. W sierpniu 1920 brał aktywny udział w walkach z bolszewikami nad Wkrą.

Od maja 1921 pełni funkcję referenta, a potem zastępcy szefa Inżynierii i Saperów w IV Inspektoracie Armii pozostając oficerem nadetatowym 5 pułku saperów. W 1922 ukończył kurs uzupełniający dla oficerów saperów. 11 września 1923 został przeniesiony z Departamentu V Inżynierii i Saperów MSWojsk. do 4 pułku saperów na stanowisko dowódcy VII batalionu saperów^[3]. 17 czerwca 1925 został przeniesiony do 6 pułku saperów na stanowisko dowódcy XII batalionu saperów^[4]. Z dniem 1 października 1925 został przeniesiony do Departamentu V Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta^[5]. Następnie był dowódcą kompanii podchorążych saperów w Oficerskiej Szkole Inżynierii. Z dniem 13 października 1928 został przeniesiony do Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko kierownika referatu wyszkolenia. Od 2 listopada 1932 był słuchaczem 6 miesięcznego kursu taktycznego dla oficerów sztabowych przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie^[6]. Z dniem 1 stycznia 1934 został dowódcą 2 batalionu Saperów Kaniowskich^[7]. W 1934 kierował akcją ratowniczą w katastrofalnej powodzi na Podhalu. W latach 1936–1938 był komendantem Szkoły Podchorążych Saperów. Na tym stanowisku 14 grudnia 1938 generał brygady Mieczysław Dąbkowski wystawił mu następującą opinię: „Dobrze wyszkolony oficer, nadający się zarówno do służby w linii jak i w sztabach. Nadaje się na dowódcę pułku saperów”^[8]. Od 1938 w Dowództwie Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 1939 był oficerem saperów w sztabie Inspektora Armii generała dywizji Juliusza Rómmla.

W kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku zastępcy pułkownika Stefana Langnera, dowódcy saperów Armii „Łódź”. Wziął udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy w niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu VIIA w Murnau^[9].

Pochowany na South Ealing Cemetery w Londynie. Na płycie nagrobnej napis: Pułkownik saperów Wojska Polskiego Bolesław Siwiec 1893–1964^[1].

Awanse

• chorąży – 1911
• podporucznik – 1913
• porucznik – 1917^[10]
• kapitan – 1920 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[11]
• major – 15 sierpnia 1924^[12]
• podpułkownik – 1 stycznia 1935 z 3 lokatą^[13]
• pułkownik – ?

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921” (1922)^[14]
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku” (29 września 1939)^[15]
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 17 marca 1930^[16], 11 listopada 1934^[17])
• Medal Niepodległości^[18]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Przypisy

1. Boleslaw Siwiec 1893–1966 rekord BillionGraves [online], BillionGraves [dostęp 2020-05-01] (pol.).
2. Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 4 z 16 stycznia 1919
3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 11 września 1923 roku, s. 556.
4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 323.
5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 122 z 19 listopada 1925 roku, s. 658.
6. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 13 z 9 grudnia 1932.
7. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 2 z 26 stycznia 1934.
8. Opinie podpułkowników saperów za 1938 rok, Biuro Inspekcji GISZ, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 372.
9. Barszczewski i Jasieński 2001 ↓, s. 118-119.
10. Janusz Stankiewicz. Genealogia, przodkowie, badania genealogiczne, forum dyskusyjne [online], www.stankiewicz.e.pl [dostęp 2017-11-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-17] (pol.).
11. Rocznik Oficerski 1923 s. 907
12. Rocznik Oficerski 1924 s. 829
13. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 28 czerwca 1935
14. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 17 z 22 czerwca 1922 roku, s. 462
15. Rómmel 1958 ↓, s. 378, autor jako dowódca armii „Łódź” i „Warszawa” w podpisanym przez siebie dodatku do rozkazu z dnia 29 września 1939 roku użył w stosunku do osoby ppłk. Siwca sformułowania „Krzyż Walecznych po raz 4”.
16. M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
17. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 13 z 11 listopada 1934 roku.
18. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 4 z 19 marca 1933 roku, str. 61.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 802, 828.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 582, 591.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 247, 822.
• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
• Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939; stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6. Brak numerów stron w książce