Bitwa pod Poch’ŏnbo

Bitwa pod Poch’ŏnbo (kor. 보천보 전투, Poch’ŏnbo chŏnt’u) – starcie zbrojne stoczone 4 czerwca 1937 pomiędzy koreańskim oddziałem komunistycznych partyzantów pod dowództwem Kim Ir Sena a okupacyjnymi wojskami japońskimi.

Bitwa pod Poch’ŏnbo

walka o niepodległość Korei
Czas	4 czerwca 1937
Miejsce	Poch’ŏnbo
Terytorium	Generalne Gubernatorstwo Korei
Przyczyna	ofensywa koreańskiej partyzantki
Wynik	zwycięstwo Koreańczyków
Strony konfliktu
Japonia koreańscy partyzanci
Dowódcy
Ogawa (pościg) Kim Ir Sen
Siły
posterunek policji ~200 partyzantów[1]
Straty
7 zabitych[1] –
Położenie na mapie Korei Północnej miejsce bitwy
41°31′30″N 128°17′58″E

Kontekst

Od 1910 Korea była okupowana przez Cesarstwo Japonii jako Generalne Gubernatorstwo Korei. Władze japońskie podjęły szereg działań, takich jak utworzenie posterunków policji i baz wojska w Korei, utworzenie różnych instytucji kulturalnych mających na celu narzucanie kultury japońskiej, czy w końcu prześladowanie języka koreańskiego, które spotkały się z oporem Koreańczyków.

Ruch oporu w Korei i sąsiedniej Mandżurii, od 1931 również podporządkowanej Japończykom, narastał w latach trzydziestych. Jednym z jego dowódców był Kim Ir Sen (Kim Il Sŏng), który to w kwietniu 1932 roku sformował w Antu koreański oddział partyzancki, który następnie wszedł w skład chińsko-koreańskiej koalicji partyzanckiej walczącej na terenie Mandżurii^[2]. W 1936 roku na posiedzeniu kadr ruchu oporu w Nanhutou zdecydowano o przeniesieniu części działań zbrojnych na terytorium Korei^[1].

Przebieg

Atak na Poch’ŏnbo był zaplanowaną i przygotowaną operacją partyzantów. W marcu 1937 na naradzie w Sŏgang w powiecie Fusong zdecydowano o przeprowadzeniu operacji na terenie Korei^[3]. Partyzanci wyposażyli się też w nowe letnie umundurowanie za sprawą oddziału szwaczek kierowanego przez Ch’oe Hŭi-suk i Pak Su-hwan^[4][5]. Ponadto przed atakiem wysłano na zwiad Kim Hwak-sil i Ma Tong-hŭi w przebraniu wieśniaków, by pozyskali informacje o stanie japońskich sił w Poch’ŏnbo^[6].

W nocy 3 czerwca 1937 oddział koreańskich partyzantów, liczący około 200 osób, przekroczył strzeżoną^[7] granicę i rozłożył się na wzgórzu Konjang^[5]. 4 czerwca o 22:00, na wystrzał swojego dowódcy, partyzanci wkroczyli do miejscowości Poch’ŏnbo^[5]. Zdobyli oni i zniszczyli posterunek japońskiej policji^[8]. Bój trwał krócej niż pół godziny^[6]. Po bitwie partyzanci podpalili budynki japońskiej administracji kolonialnej^[5], a także rozkleili w miejscowości „Odezwę do ludu koreańskiego” i „10-punktowy program wyzwolenia ojczyzny”^[8][1], a Kim Ir Sen wygłosił przemówienie do mieszkańców, którzy wyszli na ulice^[7].

Nad ranem partyzanci wycofali się do Mandżurii, gdzie zaraz 5 czerwca rozbili pod Kusi-san japoński pościg, którym dowodził oficer Ogawa^[3]. Zanim Japończycy ściągnęli większe siły, partyzanci zdołali się ewakuować do swoich baz w Changbai^[3].

Znaczenie

Nie była to pierwsza, ani największa z bitew partyzantów Kim Ir Sena – np. zimą 1936/37 partyzanci rozbili japońskie wojska pacyfikacyjne pod Komgol i Hongdusan^[9]. Jednak to właśnie atak na Poch’ŏnbo zyskał rozgłos w prasie japońskiej, chińskiej, radzieckiej i francuskiej^[10]. Odtąd zwłaszcza radzieckie publikacje pisały o działalności koreańskich partyzantów^[1]. Znaczenie propagandowe było znacznie większe od skali sukcesu militarnego, gdyż udany rajd na Poch’ŏnbo zaprzeczył twierdzeniom japońskich władz o rozbiciu partyzantki^[8][1]. Wieści o zwycięstwie partyzantów w Poch’ŏnbo miały pozytywnie zaskoczyć Yo Un-hyonga oraz przywódcę nacjonalistów Kima Gu^[1][11], a także działaczy socjalistycznych w Seulu^[12].