Bęben (architektura)

Bęben (tambur) – część budynku na rzucie koła, wieloboku lub elipsy, stanowiąca podbudowę pod kopułę^[1][2] lub hełm.

Kopuła Kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu, wyróżnia się ośmioboczny bęben przepruty okrągłymi oknami

Zobacz hasło bęben w Wikisłowniku

Często w ścianach bębna umieszczane były okna, będące głównym źródłem światła dziennego, które doświetlały przestrzeń pod kopułą^[3]. Bęben jest elementem architektonicznym charakterystycznym dla architektury wczesnochrześcijańskiej, bizantyjskiej (średniowiecznych budowli w Grecji i Armenii) oraz dla architektury renesansu, baroku i klasycyzmu^[1].

Zobacz też

• latarnia