Instytucjonalnie zarządza nimi Departament Armii Stanów Zjednoczonych (U.S. Department of the Army), kierowany przez cywilnego urzędnika w randze ministra – sekretarza armii (Secretary of the Army), choć od 1947 pozostającego poza ścisłym kierownictwem rządu Stanów Zjednoczonych, tzw. gabinetem (cabinet). Bezpośrednim przełożonym sekretarza armii jest sekretarz obrony (secretary of defense).
Organizacja przed I wojną światową
W czerwcu 1914 US Army miała 98,5 tys. żołnierzy. Siły podzielono na 6 departamentów (zachodni, wschodni, centralny, południowy, Hawajski i Filipiński). Ważniejsze oddziały to:
1 Dywizja Piechoty (Governors Island, stan Nowy Jork)
2 Dywizja Piechoty (Texas City, Teksas)
3 Dywizja Piechoty (San Francisco, Kalifornia)
1 Dywizja Kawalerii (San Antonio, Teksas)
1 Brygada Hawajska (Fort Shafter, Hawaje)
4 Brygada Piechoty
3 Brygada Kawalerii
cztery pułki artylerii lekkiej (1., 3., 4. i 5.)
2 Pułk Artylerii Górskiej
6 Pułk Artylerii Konnej
Łącznie istniało trzydzieści pułków piechoty po trzy bataliony (1.-30.) i jeden pułk piechoty z dwoma batalionami (portorykański), oraz piętnaście pułków kawalerii (1.-15.) po trzy szwadrony. Oprócz tego istniały:
Korpus Obrony Wybrzeża – 31 obszarów, 170 kompanii
Korpus Łączności – 12 kompanii łączności i sekcja lotnicza (2 kompanie)
Strzelcy Filipińscy – 13 batalionów
Do tego oddziały medyczne, uzbrojenia, transportowe itd.
Rezerwa nie istniała; był tylko Rezerwowy Korpus Medyczny (zaledwie 110 osób). Lotnictwo liczyło na początku 1917 roku 55 samolotów.
W szczytowym momencie wojny (1918) armia USA liczyła ponad 2,5 mln żołnierzy[2].
W 1923 Departament Wojny w Waszyngtonie ujawnił, że pierwszego jeńca niemieckiego, który na wojnie światowej dostał się do niewoli amerykańskiej, wzięli dwaj Polacy, szeregowcy Jan Kochański i Adam Błazikowski, obaj z Michigan. Jeńcem był Lechard Hoffman, kurier, przy którym znaleziono pocztę, gdy wracał z nią do okopów[3].
Organizacja podczas II wojny światowej
Generałowie Armii Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej
30 czerwca 1939 US Army liczyła 188 tys. żołnierzy, w tym ok. 22 tys. w lotnictwie (Army Air Corps). Pod względem liczebności zajmowała ona 19. miejsce na świecie, przed Bułgarią i po Portugalii[4]. Ważniejsze jednostki w 1939 to:
3 dywizje piechoty (1., 2. i 3.)
1 Dywizja Kawalerii
Dywizja Hawajska (późniejsza 24. DP)
Dywizja Filipińska
Garnizon Kanału Panamskiego
Łączna liczebność: 38 pułków piechoty, 13 pułków kawalerii, 2 pułki zmechanizowane, 1 pułk czołgów, 44 dywizjony artylerii polowej, 109 baterii artylerii nadbrzeżnej, 13 batalionów inżynieryjnych, 11 kompanii łączności. Armia dysponowała 490 czołgami.
Army Air Force miał 62 eskadry – 8 szturmowych, 14 pościgowych, 15 bombowych, 8 rozpoznawczych, 10 obserwacyjnych, 4 transportowe i 3 balonowe. Łącznie 2320 samolotów, z czego ok. 800 bojowych.
Rezerwa US Army liczyła 113 tys. żołnierzy, prawie wyłącznie oficerów. Na wypadek wojny, korzystając z oficerów rezerwy, US Army miała wystawić dodatkowo 27 dywizji piechoty i 6 dywizji kawalerii. Pod koniec roku 1940 armia posiadała 200000 koni[5].
W grudniu 1941 armia USA miała już 37 dywizji (29 piechoty, 5 pancernych, 2 kawalerii i mieszaną Dywizję Filipińską). Początkowo planowano wystawić 71 dywizji, a w połowie 1942 zdecydowano się zmobilizować łącznie 125 dywizji. W 1943 plan zredukowano do 90 dywizji.
W połowie 1945 armia USA liczyła 8,27 mln żołnierzy (całe wojsko 12,1 mln), w większości w Europie (ok. 3 mln żołnierzy), na Dalekim Wschodzie i Pacyfiku (ok. 1,6 mln) oraz w Śródziemnomorskim TDW (głównie we Włoszech, w sierpniu 1944 łącznie 740 tys. żołnierzy). W momencie zakończenia wojny armia USA miała 90 dywizji (66 piechoty, 16 pancernych, 5 powietrznodesantowych, 1 górską, 1 kawalerii i mieszaną Dywizję Filipińską). AAF liczył wtedy 31 235 samolotów w pierwszej linii, przydzielonych do 213 grup (w tym 155 za granicą), a łącznie aż 63 745 samolotów.
Struktura US Army tuż przed zniesieniem obowiązku służby wojskowej i końcem zimnej wojny:
6 zmechanizowanych dywizji piechoty – 1., 3., 4., 5., 8. i 24.
1 zmotoryzowana dywizja piechoty – 9.
1 „zwykła” dywizja piechoty – 2.
4 lekkie dywizje piechoty – 6., 7., 10. i 25.
4 dywizje pancerne – 1., 2., 3. i 1. Dywizja Kawalerii
2 dywizje powietrznodesantowe – 82. i 101.
Organizacja współczesna
Dowództwa
Dowództwo Sił Lądowych USA (US Army Forces Command – FORSCOM), Fort McPerson, GA
Dowództwo Wyszkolenia Sił Lądowych USA (US Army Training and Doctrine Command – TRADOC), Fort Monroe, VA
Dowództwo Logistyki Sił Lądowych USA (US Army Material Command – AMC), Alexandria, VA
Dowództwa terytorialne i rodzajów wojsk
Dowództwo Operacji Sił Lądowych USA Północ (US Army North – USARNORTH), Fort Sam Houston, TX (Ameryka Płn.)
Dowództwo Operacji Sił Lądowych USA Południe (US Army South – USARSO), Fort Sam Houston, TX (Ameryka Płd.)
Dowództwo Operacji Sił Lądowych USA Europa (US Army Europe – USAREUR), Heidelberg, Niemcy (operacje w Europie)
Dowództwo Operacji Sił Lądowych USA Obszaru Pacyfiku (US Army Pacific – USARPAC), Fort Shafter, HI
Dowództwo Operacji Sił Lądowych USA w Korei (US Army Korea – EUSA), Yong Son, Seul, Korea Płd.
Dowództwo Operacji Sił Lądowych USA Centrum (US Army Central – USARCENT), Fort McPherson, GA (m.in. Bliski Wschód)
Dowództwo Operacji Specjalnych Sił Lądowych USA (US Army Special Operations Command – USASOC), Fort Bragg, NC (m.in. z udziałem US Army Rangers)
Dowództwo Obrony Powietrznej i Antybalistycznej Sił Lądowych USA/Dowództwo Strategiczne Wojsk Lądowych (US Army Space & Missile Defense Command/Army Strategic Command – USASMDC/ARSTRAT), Arlington, VA
Dowództwo Mobilizacji i Rozmieszczeń (Military Surface Deployment and Distribution Command – SDDC), Alexandria, VA
Dowództwa pozostałych służb
Dowództwo Łączności Sił Lądowych USA (U.S. Army Network Enterprise Technology Command/9th Signal Command (Army) – NETCOM/9thSC(A)), Fort Huachuca, AZ
Dowództwo Medyczne Sił Lądowych USA (U.S. Army Medical Command – MEDCOM), Fort Sam Houston, TX
Dowództwo Wywiadu i Bezpieczeństwa Sił Lądowych USA (U.S. Army Intelligence and Security Command – INSCOM), Fort Belvoir, VA
Dowództwo Dochodzeń Kryminalnych Sił Lądowych USA (U.S. Army Criminal Investigation Command – USACIDC), Fort Belvoir, VA
Korpus Inżynierów Sił Lądowych USA (U.S. Army Corps of Engineers – USACE), Waszyngton
Okręg Wojskowy Waszyngtonu Sił Lądowych USA (U.S. Army Military District of Washington – MDW), Fort McNair, Waszyngton
Dowództwo Testowania Sił Lądowych USA (U.S. Army Test and Evaluation Command – ATEC), Arlington, VA
Akademia Wojskowa USA (United States Military Academy – USMA), West Point, N.Y.
Dowództwo Rezerwy Sił Lądowych USA (U.S. Army Reserve Command – USARC), Fort McPherson, GA
Centrum Wspomagania Logistycznego Sił Lądowych USA (U.S. Army Acquisition Support Center – USAASC), Fort Belvoir, VA
Dowództwo Zarządzania Infrastrukturą Sił Lądowych USA (U.S. Army Installation Management Command – IMCOM), Arlington, VA
XVIII Korpus Powietrznodesantowy (XVIII Airborne Corps), Fort Bragg, NC
1 Armia Wojsk Lądowych USA – Rezerwa (US Army Reserve), Waszyngton, DC
3 Armia Wojsk Lądowych USA (US Army Central), Fort McPherson, East Point, Georgia
5 Armia Wojsk Lądowych USA (US Army North), Fort Sam Houston, TX
6 Armia Wojsk Lądowych USA (US Army South), Fort Sam Houston, TX
7 Armia Wojsk Lądowych USA (US Army Europe), Heidelberg, Niemcy
8 Armia Wojsk Lądowych USA (US Army Korea), Yong Son, Seul, Korea Płd.
Trzonem armii czynnej jest 10 dywizji, każda podzielona na kilka brygad, które są zdolne do samodzielnego działania. Dywizja składa się z 3-4 brygad bojowych, „brygady” artylerii, brygady śmigłowców (w 101 DPD są 2 brygady) oraz mniejszych oddziałów tyłowych i wsparcia. Obecnie brygady US Army i Army National Guard są przekształcane w Brygadowe Zespoły Bojowe (Brigade Combat Team, BCT). W US Army było ich w 2004 łącznie 33 (po transformacji będą 43 brygady, do końca 2010), a w Army National Guard 15 (ma być 28 do końca 2008). Istnieją 3 typy BCT:
brygada ciężka – liczy 3700 żołnierzy i zawiera czołgi M1 (58 sztuk) i bojowe wozy piechoty M2 (90) i M3 (29);
brygada piechoty – liczy 3300 żołnierzy i samochody HMMWV (istnieją 3 jej odmiany: zwykła, spadochronowa i desantu powietrznego);
brygada Stryker – liczy 3900 żołnierzy i oparta jest na kołowych transporterach opancerzonych Stryker (307 sztuk).
Dywizja będzie składać się po transformacji z jednostki dowodzenia szczebla dywizji, 4 brygad bojowych i brygady śmigłowców (dwóch w przypadku 101 DPD), czasem dodatkowych brygad wsparcia lub artylerii. Docelowo US Army ma liczyć 512 400 żołnierzy.
Oto lista dywizji i brygad, ich nazw, bazy głównej i składu (brygad bojowych) po zakończeniu pełnej transformacji, która ma się zakończyć najpóźniej w 2013:
1 Dywizja Pancerna, zwana „Old Ironsides”, HQ w Fort Bliss, Teksas. Skład: 4 brygady ciężkie (3. BCT będzie w Fort Knox, Kentucky).
1 Dywizja Piechoty (zmechanizowana), zwana „Big Red One”, dowództwo w Fort Riley, Kansas. Skład: 2 brygady pancerne i 2 brygady piechoty.
2 Dywizja Piechoty, zwana „Indianhead”, HQ w Camp Red Cloud w Korei Płd. Skład: 1 brygada ciężka (w Camp Casey, Korea Płd.) i 3 brygady Stryker (w Fort Lewis, Waszyngton).
3 Dywizja Piechoty (zmechanizowana), zwana „Marne Division”, HQ w Fort Stewart w Georgii. Skład: 4 brygady ciężkie (3. BCT w Fort Benning, Georgia).
4 Dywizja Piechoty (zmechanizowana), zwana „Ivy Division”, HQ w Fort Carson, Kolorado. Skład: 4 brygady ciężkie.
10 Dywizja Górska (lekkiej piechoty), zwana „Mountaineer”, HQ w Fort Drum w stanie Nowy Jork. Skład: 4 brygady piechoty (4. BCT w Fort Polk, Luizjana).
25 Dywizja Piechoty, zwana „Tropic Lightning”, HQ w Schofield Barracks na Hawajach. Skład: 2 brygady Stryker (1. BCT w Fort Wainwright, Alaska), 1 brygada piechoty, 1 brygada piechoty spadochronowej (w Fort Richardson, Alaska).
2 Pułk Kawalerii – brygada Stryker, zwana „Second Dragoons”, bazuje w Vilseck, Niemcy.
3 Pułk Kawalerii Pancernej, zwana „Brave Rifles”, samodzielna jednostka szybkiego reagowania o innej, specjalnej strukturze, stacjonująca w Fort Hood, Teksas.
W styczniu 2007 Departament Obrony ogłosił plany sformowania dodatkowo 6 BCT, zwiększając ich liczbę tym samym do 48. Nie wiadomo jeszcze, jak będą się one nazywały i gdzie będą stacjonować.
W skład armii wchodzi też kilka samodzielnych jednostek niższego szczebla:
11 pułk kawalerii pancernej, jednostka głównie szkoleniowa, ale możliwa do rozmieszczenia, stacjonująca w Fort Irwin, Kalifornia
3 pułk piechoty The Old Guard – jednostka głównie reprezentacyjna, stacjonująca w Waszyngtonie
1, 3, 5, 7 i 10 Grupa Sił Specjalnych (Special Forces Group)
160 pułk lotniczych operacji specjalnych – jednostka wsparcia lotniczego komandosów
Jednostki wsparcia są obecnie w trakcie zupełnej reorganizacji, po jej zakończeniu US Army będzie mieć 75 brygad wsparcia (w tym śmigłowców), Army National Guard mieć będzie ich 78, a Army Reserve 58. Część z nich będzie jednostkami modułowymi – odpowiednio 35, 39 i 10, czyli razem 84. Niektóre będą formalnie częściami dywizji. Istnieć będzie 5 typów modułowych brygad wsparcia:
brygada lotnicza (Aviation Brigade)- ma zapewnić wsparcie lotnicze za pomocą śmigłowców uderzeniowych, rozpoznawczych, medycznych i transportowych; wyposażona jest w: 38 UH-60 Blackhawk, 12 CH-47 Chinook, 12 HH-60 Medevac oraz 48 AH-64 Apache (w wersji ciężkiej) lub 24 AH-64 i 30 OH-58D Kiowa Warrior (w wersji średniej) lub 60 OH-58D (w wersji lekkiej) lub 24 AH-64 i 24 UH-145 (w wersji ekspedycyjnej). Ma liczyć 2700-2800 żołnierzy, będzie ich 11 w US Army i 7 w ARNG;
brygada ogniowa (Fires Brigade) – ma zapewniać wsparcie artyleryjskie, będzie ich 5 w US Army i 7 w ARNG;
brygada obserwacji pola walki (Battlefield Surveillance Brigade) – zawiera jednostki zwiadowcze i wywiad wojskowy, 997 żołnierzy, będzie ich 3 w US Army i 2 w ARNG;
brygada poprawy manewrowości (Maneuver Enhancement Brigade) – ma ochraniać oddziały bojowe (przez rakiety plot., żandarmerię, jednostki chemiczne i obrony przed bronią ABC, jednostki kontaktu z cywilami itp.), będzie ich 3 w US Army, 14 w ARNG i 2 w Army Reserve;
brygada wzmacniająca (Sustainment Brigade) – jednostka logistyczna na poziomie korpusu (zawiera jednostki zaopatrzenia, transportowe, medyczne, remontowe itp.), będzie ich 13 w US Army, 9 w ARNG i 8 w Army Reserve.
Transformacja tych jednostek ma się zakończyć do 2013. Poza brygadami modułowymi, w US Army będą następujące oddziały wsparcia:
1 brygada śmigłowców teatrów działań wojennych
1 brygada do kontaktu z cywilami
1 grupa wojny psychologicznej
7 brygad łączności
4 brygady inżynieryjne
4 brygady żandarmerii wojskowej
4 brygady obrony powietrznej
1 brygada chemiczna (obrony przed bronią ABC)
2 oddziały śledztw kryminalnych
2 grupy uzbrojenia (rozbrajania ładunków wybuchowych – EOD)
1 grupa kwatermistrzowska (materiałów płynnych)
4 dowództwa wsparcia medycznego
8 brygad wywiadu wojskowego
2 grupy wojny elektronicznej
2 centra administracyjne
1 brygada kosmiczna
Oddziały wsparcia w US Army Reserve (bez brygad modułowych):
1 brygada śmigłowców teatrów działań wojennych
8 brygad do kontaktu z cywilami
2 grupy wojny psychologicznej
1 brygada łączności
4 brygady inżynieryjne
3 brygady przesiedleń i pochówków
1 brygada chemiczna (obrony przed bronią ABC)
3 grupy kwatermistrzowskie (materiałów płynnych)
25 regionalnych grup wsparcia
10 dowództw wsparcia medycznego
5 centrów administracyjnych
Podane powyżej liczby i rodzaje brygad dotyczą stanu na koniec lutego 2006 roku. Do końca września 2006 dokonano transformacji 31 z 70 planowanych BCT (kolejne 20 jest w trakcie transformacji), 48 z 92 modułowych brygad wsparcia i 86 ze 120 pozostałych brygad wsparcia. 31 grudnia 2004 roku liczebność US Army wynosiła 494000 sił regularnych oraz 123695 zmobilizowanych rezerwistów i żołnierzy Gwardii Narodowej[6].
Miejsca stacjonowania
Oto lista ważniejszych miejsc, gdzie znajdują się jednostki US Army (stan na 30 czerwca 2006).
Według krajów
Kontynentalne USA – 377,6 tys. żołnierzy
Niemcy – 48,1 tys. żołnierzy
Korea Płd. – 20,1
Hawaje – 18,4
Alaska – 10,4
Włochy – 3,3
Serbia – 1,7
Japonia – 1,7
Belgia – 0,8
Dżibuti – 0,5
Łącznie za granicą – 79 tys.
Dane dla misji OIF i OEF Departament Obrony podaje łącznie z żołnierzami Army National Guard i Army Reserve. Żołnierze US Army są uwzględniani także w miejscach swego „normalnego” stacjonowania, więc części żołnierzy podanych wyżej nie ma tam (z baz zagranicznych odesłano 16,5 tys. żołnierzy). Tak więc:
Misja OIF – 103,3 tys. żołnierzy
Misja OEF – 18,0 tys. żołnierzy
Bazy w USA
Żołnierze US Army są rozmieszczeni niemal w 400 miejscowościach; podano też liczbę żołnierzy US Army w tysiącach (stan na 2005):
Podczas wojny jednostki US Army wspierają: Rezerwa Wojsk Lądowych (US Army Reserve, USAR) oraz Wojska Lądowe Gwardii Narodowej (Army National Guard). USAR liczyło w czerwcu 2006 190 tys. żołnierzy (Selected Reserve). USAR tworzy m.in. 11 dywizji: 6 instytucjonalnego wyszkolenia (Institutional Training) – 80., 95., 98., 100., 104. i 108. oraz 5 wsparcia szkolenia (Training Support) – 75., 78., 85., 87. i 91. Istnieje 11 regionalnych dowództw gotowości (Regional Readiness Command). Jednostki USAR znajdują się obecnie w Iraku i Afganistanie. 24 stycznia 2007 zmobilizowanych było (w służbie federalnej) 74,7 tys. żołnierzy USAR i Army National Guard.
W listopadzie 2006 w Iraku było 93,6 tys. żołnierzy US Army i 6,3 tys. rezerwistów. Straty US Army w Iraku do 20 stycznia 2007 wyniosły 1565 zabitych i 10 680 rannych, a w Afganistanie 198 zabitych i 756 rannych. Straty US Army Reserve wyniosły: Irak – 110 zabitych i 970 rannych, Afganistan – 21 zabitych i 48 rannych.
US Army ma największy budżet w amerykańskich siłach zbrojnych. Wyniósł on w roku 2005 152,1 mld $, a w 2012 144,9 mld, plus dodatkowo 71,1 mld na prowadzenie operacji zamorskich[12]:
Personel wojskowy – 54,9 mld $ (w tym 3,7 mld $ na USAR i 6,4 mld $ na ARNG)
Utrzymanie i obsługa sprzętu – 66,3 mld $ (w tym 2,1 mld $ na USAR i 4,8 mld $ na ARNG)
Zakup i modernizacja sprzętu – 16,5 mld $ (w tym 2,5 mld $ na sprzęt lotniczy, 2,3 mld $ na pojazdy i 1,4 mld $ na rakiety)
Badania i rozwój – 9,7 mld $
Budownictwo wojskowe – 2,0 mld $ (w tym 0,1 mld $ na USAR i 0,4 mld $ na ARNG)
U.S. Army: A Complete History.Raymond K. Bluhm, Jr. (red.).New York:The Army Historical Foundation / Beaux Arts Editions,2011. ISBN978-0-88363-640-4. Brak numerów stron w książce
