Antoni Osiński

Antoni Osiński (ur. ok. 1720, zm. w 1764) – jeden z czołowych przedstawicieli tzw. lwowskiej rzeźby rokokowej. Pracował głównie z drewnem^[1].

Dzieła

Zbaraż

Leżajsk

Leżajsk

Antoni Osiński

Data urodzenia	ok. 1720
Data śmierci	1764
Zawód, zajęcie	rzeźbiarz

Życiorys

Według Zbigniewa Hornunga, naukę rozpoczął zapewne w warsztacie Tomasza Huttera, a ukończył ją w Buczaczu przed rokiem 1750, gdzie był uczniem Jana Jerzego Pinzla^[2]. Dr Paweł Freus twierdzi, że nie wiadomo, gdzie i u kogo pobierał nauki: nie jest wykluczone, że u Sebastiana Fesingera we Lwowie^[1]. Wraz z Maciejem Millerem zapewne był szwagrem Piotra Polejowskiego^[3]. Zdaniem Jana K. Ostrowskiego: Z. Hornung, w opozycji do poglądów Tadeusza Mańkowskiego, znaczną część najbardziej udanych prac Pinzla starał się przypisać Antoniemu Osińskiemu^[4], oraz nic nie wskazuje na warsztatowe powiązanie z Pinzlem Osińskiego w kręgu lwowskim obiektów zabytków rzeźby lwowskiej o powtarzającej kompozycji, który obejmuje Lwów i pobliskie Hodowicę, Nawarię, Żyrawkę, Busk^[5] i należy wyłączyć go z bezpośredniego kręgu Pinzla^[6].

Prace

• trzy ołtarze boczne (Niepokalanego Poczęcia, Św. Bernardyna ze Sieny i Św. Jacka) dla kościoła bernardynów w Leżajsku (1755-1758)
• ołtarz główny i 10 bocznych oraz ambona (w 1789 częściowo zniszczone przez pożar) dla kościoła bernardynów w Zbarażu (1757-1761)
• "castrum doloris" kasztelana kijowskiego Nikodema Kazimierza Woronicza do kościoła karmelitów bosych we Lwowie (1762)