An-28

An-28 (ros.Ан-28) (oznaczenie NATO – Cash) – radziecki samolot transportowo-pasażerski opracowany w biurze konstrukcyjnym Olega Antonowa, a produkowany w Polsce w zakładach WSK Mielec.

An-28

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR  Polska (produkowany)
Producent	OKB Antonowa (prototyp) Państwowe Zakłady Lotnicze w Mielcu (produkcja seryjna)
Konstruktor	Oleg Antonow
Typ	Samolot transportowo-pasażerski
Konstrukcja	Górnopłat o konstrukcji metalowej
Załoga	2
Historia
Data oblotu	Wrzesień 1969
Lata produkcji	1978 – 1992
Liczba egz.	191
Dane techniczne
Napęd	2 silniki turbośmigłowe PZL-10S
Moc	940 KM (700kW)
Wymiary
Rozpiętość	22,07 m
Długość	13,10 m
Wysokość	4,50 m
Powierzchnia nośna	39,80 m²
Masa
Własna	3750 kg
Użyteczna	2750 kg
Startowa	6500 kg
Zapas paliwa	1940 l
Osiągi
Prędkość maks.	350 km/h
Prędkość przelotowa	270 km/h
Prędkość minimalna	130 km/h
Prędkość wznoszenia	13,5 m/s
Pułap	6200 m
Zasięg	1420 km
Promień działania	710 km
Rozbieg	260 m
Dane operacyjne
Liczba miejsc
17-19
Użytkownicy
ZSRR, Rosja, Polska, Wenezuela

Historia

Samolot transportowy An-28 jest rozwinięciem konstrukcji radzieckiego samolotu wielozadaniowego Antonow An-14 „Pszczółka”. Prototyp "An-14M" został oblatany we wrześniu 1969 roku, miał przedłużony kadłub dla 15 osób, nowe skrzydła i usterzenie o zmienionym obrysie oraz zwiększonej powierzchni. Miał również chowane podwozie. Trzy prototypy w latach 1970 - 1973 przechodziły liczne testy, w wyniku których podwozie chowane zostało zastąpione podwoziem stałym.

W 1973 roku, po licznych przeróbkach otrzymał on oznaczenie An-28. Został skonstruowany w taki sposób, że mógł być produkowany w wielu wersjach: transportowej, dyspozycyjnej, sanitarnej, desantowej, patrolowej i fotogrametrycznej. Możliwe też jest zamontowanie na podwoziu nart. Ze względu na krótki start i lądowanie (system STOL) może startować z lotnisk trawiastych, także wysokogórskich.

Samolotu tego nie wprowadzono do produkcji seryjnej w ZSRR, lecz w 1978 roku zawarto umowę na produkcję seryjną w zakładach WSK Mielec oraz na budowę silników TWD-10 do tego samolotu w zakładach WSK Rzeszów (oznaczonych PZL-10S).

Pierwsze seryjne samoloty An-28 zostały wyprodukowane w 1983 roku, a ZSRR zamówił 1200 samolotów tego typu. Ostatecznie jednak wyprodukowano jedynie około 180 sztuk, wobec anulowania pod koniec lat osiemdziesiątych tego zamówienia.

W Polsce opracowano również dla lotnictwa Marynarki Wojennej RP wersje dla ratownictwa i rozpoznania morskiego z radarem poszukiwawczym pod kadłubem i radarem meteorologicznym oznaczoną jako An-28B1R (oznaczoną również jako An-28RM Bryza) oraz transportowo-desantową – dostosowaną do zrzutu ładunków w locie przez tylne drzwi ładowni.

Na podstawie doświadczeń uzyskanych w czasie produkcji tego samolotu, opracowano polskie samoloty PZL M28 Skytruck i PZL M28B Bryza.

Służba

Samolot Antonow An-28 jest używany przez lotnictwo rosyjskie oraz lotnictwo polskiej Marynarki Wojennej a także przez siły zbrojne Wenezueli^{[potrzebny przypis]}.

Konstrukcja

Samolot An-28 jest samolotem transportowym, górnopłatem o konstrukcji półskorupowej. Konstrukcja metalowa – duralowa. Płat podparto zastrzałami. Z lewej strony kadłuba samolot posiada drzwi boczne dla załogi oraz pasażerów. W tylnej części kadłuba znajdują się duże drzwi do części ładunkowej, odchylane w dół, mogą one służyć jako rampa załadunkowa.

Silniki zamontowane są w gondolach pod skrzydłami po obu stronach kadłuba.

Podwozie stałe z kołem przednim, istnieje możliwość zamontowania na nim nart.

• 
  M28B Bryza, polski samolot wojskowy będący modyfikacją An-28, Warszawa-Okęcie
• 
  An-28 Polskiej Marynarki Wojennej

Bibliografia

• Grzegorz Skowroński. An-28 w Polsce cz. 1. „Lotnictwo z szachownicą”. 5 (2/2003), s. 4-8, 2003. Wrocław: Wyd. Sanko. ISSN 1643-5702.
• Grzegorz Skowroński. An-28 w Polsce cz. 2. „Lotnictwo z szachownicą”. 6 (3/2003), s. 4-8, 2003. Wrocław: Wyd. Sanko. ISSN 1643-5702.
• Н.В. Якубович: Все самолеты О.К. Антонова. АСТ, Астрель, 2001, s. 104-106. ISBN 5-271-02812-7. (ros.).
• АН-28. Airwar.ru. [dostęp 2014-07-31]. (ros.).
• АН-28 Cash. Airwar.ru. [dostęp 2014-07-31]. (ros.).