Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Winiarski[uwaga 1], ps. „Zemsta”[2] (ur. 26 lutego 1890 w Brodach, zm. ?) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 | |
 podpułkownik łączności | |
| Data i miejsce urodzenia |
26 lutego 1890 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1948 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca łączności |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
      | |
Urodził się 26 lutego 1890 w Brodach, w rodzinie Antoniego i Joanny Ludwiki z Łomnickich[3][2]. Należał do V Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Czortkowie[4]. Odbył służbę w c. i k. armii oraz ćwiczenia w rezerwie tuż przed I wojną światową. Przez sześć lat pełnił służbę pocztowo-telegraficzną[5]. 3 sierpnia 1914 w Krakowie został wcielony do Oddziału Telefonicznego Oddziałów Strzeleckich[5]. Następnie służył w oddziale telefonicznym jednego z pułków piechoty I Brygady Legionów Polskich[6]. 1 marca został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii[7]. Do 1 listopada 1918 służył w c. i k. Pułku Piechoty Nr 56.
15 lipca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 czerwca 1919 podporucznikiem w służbie łączności. Służył wówczas w baonie telegraficznym Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa[8]. W 1920, w czasie wojny z bolszewikami dowodził kompanią telegraficzną ciężką nr I[9]. 1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, pełnił służbę w kompanii telegraficznej lokalnej DOGen. Warszawa, a jego oddziałem macierzystym był I baon zapasowy telegraficzny[10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 87. lokatą w korpusie oficerów łączności, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk łączności[11]. W latach 1923–1924 był przydzielony z macierzystego pułku do Szefostwa Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[12][13]. Później został przeniesiony do pułku radiotelegraficznego w Warszawie i przydzielony do 1 Okręgowego Szefostwa Łączności[14]. 18 lutego 1928 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 13. lokatą w korpusie oficerów łączności[15]. W lipcu 1929 został przydzielony do 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku na Śląsku na stanowisko szefa łączności[16][17]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności, grupa techniczna[18]. W marcu 1939 pełnił służbę w Kierownictwie Zaopatrzenia Wojsk Łączności w Warszawie na stanowisku kierownika referatu odbioru i nadzoru technicznego[19].
W czasie kampanii wrześniowej walczył na stanowisku dowódcy łączności 39 Dywizji Piechoty[20]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[21]. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do kraju i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[2]. W 1948 został przeniesiony w stan spoczynku[22].
W 1925 ożenił się, miał dwie córki: Hannę Marię (ur. 23 września 1926) i Barbarę Ludwikę (ur. 26 marca 1930)[23].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
