Aleksander Michał Eysymont

Aleksander Michał Eysymontt (ur. ok. 1740, zm. po 1795) – poseł na Sejm Czteroletni z powiatu grodzieńskiego w 1788 roku^[1], podstarości grodzieński

Aleksander Michał Eysymontt

Korab Eysymonttów
Rodzina	Eysymontowie herbu Korab
Data urodzenia	ok. 1730
Żona	Joanna Bilmin
Dzieci	Jan Nepomucen Eysymontt, sędzia sejneński Józefa żona Hipolita Wołkowickiego, sędziego ziemskiego grodzieńskiego

Pełnione urzędy

• Komornik grodzieński 1772
• Budowniczy grodzieński (11 grudnia 1772 – 2 września 1777)
• Sędzia grodzki grodzieński (16 października 1777 – 4 maja 1786)
• Stolnik grodzieński (8 lutego 1782 – 7 marca 1786)
• Wojski grodzieński (7 marca 1786 – 19 stycznia 1790)
• Podstarości grodzieński (od 4 maja 1786, (był ostatnim na urzędzie).

Poseł na Sejm Rzeczypospolitej Obojga Narodów

• 1788–1790 - z Powiatu Grodzieńskiego

Deputat na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego

• 1772–1773 - z Powiatu Grodzieńskiego
• 1782–1783 - z Powiatu Grodzieńskiego

Życiorys

Możliwe, że to on jest wymieniony na Popisie z 1765 r. z okolicy Eysymonty w parafii jezierskiej jako: Imć pan Michał Eysymąt – komisarz powiatu Grodzieńskiego, na koniu szpakowatym z moderunkiem wszelkim do woyny zgodnym^[2].

Po śmierci Michała Józefa, chorążego grodzieńskiego, stał się niekwestionowanym przywódca rodu i obok Kazimierza Wolmera najbardziej wpływowym politykiem w Ziemi Grodzieńskiej. Musiał też być darzony zaufaniem i osobistą uczciwością, skoro od roku 1777 aż po kres niepodległości kieruje jurysdykcją grodzieńską.
Już na sejmie walnym w 1775, obrano go członkiem komisji rozstrzygającej spór między Kazimierzem Wolmerem, ówczesnym sędzią ziemskim grodzieńskim a miastem Grodnem oraz komisji rozstrzygającej sprawę graniczną Jakuba Rukiewicza podstarościego grodzieńskiego. Zapewne to za jego przyczyną wniesiono pod obrady tego Sejmu sprawę zamiany Milkowszczyzny z powrotem na Szudziałowo (odwieczne dobra Eysymontów).
Niewątpliwie to on podsuwa Tyzenhauzowi uzdolnionego krewniaka Macieja, urodzonego administratora. Deputat powiatu grodzieńskiego na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego kadencji wileńskiej w 1782/1783 roku^[3]. W 1788 zostaje wybrany posłem na Sejm Wielki, z powiatu grodzieńskiego (wraz z Kazimierzem Wolmerem). 7 października 1788 r. w Warszawie składa przysięgę sejmową. Od roku 1790 stopniowo odsuwa się od życia publicznego. Urząd wojskiego przekazuje Ferdynandowi, chorążycowi grodzieńskiemu, pozostając przy podstarościństwie.

Zmarł zapewne po roku 1795, gdyż nie wyznaczono już nikogo na tę funkcję.

Rodzina

Ożeniony z Joanną z Bilminów, pozostawił syna Jana Nepomucena, sędziego sejneńskiego, dzierżawcę kolonii Sosnowy Grąd oraz córkę Józefę, żonę Hipolita Wołkowickiego, sędziego ziemskiego grodzieńskiego^[4].

Przypisy

1. Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 318.
2. Акты, издаваемые Виленскою археографическою комиссиею, T. VII, Wilno 1874, s. 415
3. Deputaci Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego (1697-1794). Spis, pod redakcją Andrzeja Rachuby, opracowali Andrzej rachuba i Przemysław P. Romaniuk, przy współpracy Andreja Macuka i Jegenija Aniszczenki, Warszawa 2004, s. 355.
4. Akt chrztu z dn. 24 czerwca 1792 w kościele parafialnym w Dąbrowie Białostockiej

Bibliografia

• Акты, издаваемые Виленскою археографическою комиссиею, Wilno 1867 - 1915
• Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, t. 2, Województwo trockie, pod red. A. Rachuby, W. 2009
• Volumina Legum, t. VIII-IX, Petersburg 1860.
• TadeuszT. Ejsmont TadeuszT., Ejsmontowie, Modlica: Rentier, 2009, ISBN 83-922036-1-5, OCLC 751189393. Brak numerów stron w książce