Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Abrewiatura, abrewiacja (śrdw.-łac. abbreviatura, abbreviatio; od łac. brevis – krótki) – umowny skrót używany w starożytnych i średniowiecznych tekstach w celu skrócenia ich zapisu.
Abrewiatury były wykorzystywane od III wieku p.n.e.[1]
W starożytności powstał pierwszy system stenografii – noty tyrońskie, będące najbardziej radykalnym sposobem skracania wyrazów. W dziełach prawniczych na oznaczenie najczęściej powtarzających się terminów stosowano kontrakcje – notae iuris. Noty tyrońskie były stosowane prawdopodobnie już od II w. n.e., natomiast w 438 cesarz Teodozjusz II zabronił ich używania.
Wyżej wymienione sposoby skracania wyrazów stały się źródłami systemu abrewiacji, jaki rozwinął się w wiekach średnich. Przed reformą karolińską, która zredukowała i ujednoliciła symbole abrewiacyjne, różne szkoły pisarskie używały własnych sposobów skracania. System wypracowany za czasów Karola Wielkiego obowiązywała do XIII w. Wraz z upowszechnieniem się pisma w XIV-XV w., abrewiacje rozmnożyły się. To zjawisko szczególnie miało miejsce w rękopisach filozoficznych i prawniczych, co utrudniało ich lekturę. Powtórnie system abrewiacji został zredukowany w czasach oświecenia[2].
Stosowano głównie dwie metody abrewiacji:
Poza tym istniały również signum abbreviationis – znaki, które zastępowały sylaby wyrazu[3].
Współcześnie abrewiaturą jest nazywany umowny pojedynczy znak pisarski o stałym znaczeniu, który zastępuje słowo lub frazę. Znak abrewiacyjny można stosować w ramach tekstu lub podobnej formy zapisu (zapis stenograficzny, nutowy itp.).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.