A cappella [a kapˈpɛlla] (pol. „jak w kaplicy”, w luźnym tłumaczeniu: „w stylu kościelnym”[1]) – styl muzyczny polegający na wykonywaniu przez chór utworów wielogłosowych bez towarzyszenia instrumentów[2]. Ów styl wykształcił się na gruncie muzyki kościelnej XVI wieku, a jego teoretyczne dookreślenie dokonało się w teorii muzyki w I połowie XVII wieku.
Początkowo termin a cappella odnosił się do wykonawstwa muzyki sakralnej, w obecnie używanym znaczeniu jest to każdy rodzaj kompozycji (i techniki) chóralnej, wykonywanej bez towarzyszenia instrumentów. Styl a cappella narodził się w czasach kompozytora Josquin des Prés pod koniec XV wieku, a popularność osiągnął w wieku XVI[3], kiedy to kompozytor Giovanni Pierluigi da Palestrina pisał utwory wykonywane w watykańskiej kaplicy Sykstyńskiej. W kompozycjach tego rodzaju nie zamieszczano żadnych informacji dotyczących akompaniamentu, który miał towarzyszyć śpiewowi. Do wieku XVII śpiew a cappella ustąpił miejsca wokalno-instrumentalnemu stylowi kantatowemu.
W Polsce najwybitniejszym przedstawicielem stylu a cappella był Wacław z Szamotuł[4].
Przypisy
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
