11 Dywizja Strzelców
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
11 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Działania zbrojne | |
wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa o Borkowo (13–14 sierpnia 1920) | |
Organizacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
Formowanie i walki
Sformowana w maju 1918 jako 4 Piotrogrodzka Dywizja Piechoty[1]. 1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 6666 żołnierzy z tego piechoty 5639, a kawalerii 200. Na uzbrojeniu posiadała 127 ciężkich karabinów maszynowych i 17 dział[2].
W dniu 23 sierpnia 1920 roku pod Śniadowem dywizja została rozbita przez oddziały polskiej 13 Dywizji Piechoty.
Dowódcy dywizji
Struktura organizacyjna
Skład w sierpniu 1920[3]:
- 31 Brygada Strzelców
- 91 pułk strzelców
- 92 pułk strzelców
- 93 pułk strzelców
- 32 Brygada Strzelców
- 94 pułk strzelców
- 95 pułk strzelców
- 96 pułk strzelców
- 33 Brygada Strzelców
- 97 pułk strzelców
- 98 pułk strzelców
- 99 pułk strzelców
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.