Żbik europejski (podgatunek)

Żbik europejski (Felis silvestris silvestris; w dawnej polszczyznie zdyb, zdbik) – podgatunek żbika europejskiego, ssaka z rodziny kotowatych, opisanego po raz pierwszy w 1775 roku przez niemieckiego przyrodnika Johanna Christiana Daniela von Schrebera, blisko spokrewniony z kotem nubijskim, kotem domowym i kotem stepowym (zobacz: żbik).

Żbik europejski

Felis silvestris silvestris[1]
Schreber, 1777
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	kotowate
Rodzaj	kot
Gatunek	żbik europejski
Podgatunek	żbik europejski
Zasięg występowania
Występowanie żbika europejskiego wg IUCN w 2015[2]

Dane

• Długość tułowia z głową: 37–90 cm
• Ogon: 21–40 cm
• Masa średnio: 3,5 kg (samice); 5 kg (samce)
• Ciąża: 63–68 dni
• Miot: 3–4 kociąt; młode dojrzewają w wieku 9–10 miesięcy
• Pożywienie: gryzonie, króliki, ptaki, płazy, gady

Charakterystyka

Nieduży kot o gęstym długim futrze od żółtawoszarego do ciemnoszarego. Na tym tle wzór: 4-4 prążków wzdłuż głowy i karku, ciemna, niezbyt wyraźna pręga od grzbietu do nasady ogona. Na ogonie poprzeczne prążki (do 6, ale tylko 3 wyraźne). Uwaga! Prążki na ogonie nie łączą się z pręgą grzbietową - cecha odróżniająca żbika od kota domowego. Na bokach tułowia do 12 pręg poprzecznych. Uszy spiczaste, czarne opuszki stóp i żółte tęczówki. Nos cielistoczerwony.

Występuje na obszarze Europy, głównie na terenach lesistych. W Szkocji zamieszkuje obszary bezleśne, górzyste, a na obszarze śródziemnomorskim zarośla makii. Obdarzony dużymi zdolnościami adaptacyjnymi. Żbiki zostały zdziesiątkowane w okresie od XVII do XX wieku (jako szkodniki i na futro), obecnie zaczynają powracać na swe pierwotne tereny. Krzyżują się z kotami domowymi. Zwierzęta chronione w wielu państwach. W Polsce podlegają ochronie całkowitej.