Świerk kaukaski

Świerk kaukaski t. świerk wschodni (Picea orientalis) — gatunek drzewa z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Pochodzi z Kaukazu i z Azji Mniejszej. W Polsce uprawiany i lokalnie zadomowiony jako kenofit^[6].

Świerk kaukaski

Systematyka[1][2][3]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	nagonasienne
Klasa	iglaste
Rząd	sosnowce
Rodzina	sosnowate
Rodzaj	świerk
Gatunek	świerk kaukaski
Nazwa systematyczna
Picea orientalis (L.) Peterm. Pflanzenreich 235 1844.[4]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]
najmniejszej troski

Morfologia

Pokrój

Drzewo w ojczyźnie osiąga 35–40 (50) m wysokości i 2 m pierśnicy, podobne z pokroju do świerka pospolitego.

Liście

Igły ma bardzo krótkie (najkrótsze ze świerków), długości do 1 cm, ciemnozielone i błyszczące, grube, wałeczkowate, tępo zakończone, gęsto ułożone na górnej stronie, skierowane do przodu. Zakrywają pęd.

Pędy

Pędy jasne, błyszczące, bardzo cienkie, drobno owłosione.

Szyszki

Szyszki wąskie, wydłużone (6–9 cm), jasnobrązowe. Łuski nasienne zaokrąglone i całobrzegie.

Nasiona

Nasiona małe (do 4 mm), ciemne, ze skrzydełkiem dwukrotnie dłuższym od nasienia.

• 
  Ulistnienie
• 
  Szyszki
• 
  Kwiatostany męskie odmiany 'Aurea'

Biologia i ekologia

Zdolność kiełkowania nasion tego gatunku wynosi 90%.

Rośnie w zachodniej części Kaukazu i w Azji Mniejszej, gdzie tworzy drzewostany lite bądź mieszane z jodłą kaukaską (Abies nordmanniana). W górach występuje od 1350 do 2100 m n.p.m.

Zastosowanie

Picea orientalis 'Aureospicata'

Do Europy sprowadzony w 1837 r., stosowany przede wszystkim jako drzewo parkowe. Jest jednym z najbardziej cienioznośnych gatunków świerka. Dobrze znosi klimat w Polsce, gdzie rośnie wolno i dorasta do wysokości 28 m.