Świątynia Śpiącego Buddy

Świątynia Śpiącego Buddy (chin. upr.: 卧佛寺; chin. trad.: 卧佛寺; pinyin: Wòfó Sì) – buddyjska świątynia znajdująca się na terenie Pekińskiego Ogrodu Botanicznego^[1], około 20 kilometrów od centrum Pekinu, u południowego stoku wzgórza Jubao (Shou’an)^[2].

Świątynia Śpiącego Buddy
w Pekinie

Główna brama świątyni
Państwo	Chiny
Miejscowość	Pekin
Wyznanie	buddyzm
Położenie na mapie Pekinu Świątynia Śpiącego Buddy w Pekinie
Położenie na mapie Chin Świątynia Śpiącego Buddy w Pekinie
40°00′23″N 116°12′04″E

Świątynia została zbudowana za panowania cesarza Tang Taizonga (627-649); pierwotnie nosiła nazwę Świątyni Spokojnej Długowieczności (Shou’ansi)^[2]. W ciągu wieków wielokrotnie przechodziła zniszczenia i renowacje; ostatnia wielka renowacja miała miejsce w 1724 roku. Prowadzi do niej wykonana w marmurze i pokryta kolorowymi płytkami brama, za którą na pierwszym dziedzińcu znajduje się niewielkie jeziorko w kształcie półkola, otoczone po bokach wieżami dzwonu i bębna^[3]. Najważniejszymi budynkami wewnątrz kompleksu są Pawilon Czterech Niebiańskich Królów, Pawilon Trzech Buddów oraz Pawilon Leżącego Buddy^[4].

W Pawilonie Leżącego Buddy znajduje się wykonany z brązu 6-metrowy, ważący 54 tony posąg przedstawiający leżącego na prawym boku Buddę Siakjamuniego w chwili nirwany^[4]. Posąg wykonano w latach 1330–1331; według legendy pracowało przy nim 7 tysięcy robotników, którzy zużyli 250 tysięcy kilogramów brązu^[2]. Jest to największa tego typu rzeźba w Chinach^[4]. Rzeźbie leżącego Buddy towarzyszy 12 mniejszych posągów, wyobrażających uczniów^[2].