Łasica syberyjska

Łasica syberyjska^[3], kałanek^[4] (Mustela sibirica) – gatunek małego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych.

Łasica syberyjska

Mustela sibirica[1]
Pallas, 1773
Łasica syberyjska
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	łasicowate
Podrodzina	łasice
Rodzaj	łasica
Gatunek	łasica syberyjska
Podgatunki M. s. canigula Hodgson, 1842 M. s. charbinensis Lowkashkin, 1934 M. s. coreanus (Domaniewski, 1926) M. s. davidiana (Milne-Edwards, 1871) M. s. fontanierii (Milne-Edwards, 1871) M. s. hodgsoni Gray, 1843 M. s. manchurica Brass, 1911 M. s. moupinensis (Milne-Edwards, 1874) M. s. quelpartis (Thomas, 1908) M. s. sibirica Pallas, 1773 M. s. subhemachalana Hodgson, 1837
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski

Występowanie i biotop

Mjanma, Chiny, Japonia (Hokkaido, introdukowana na Honsiu), Korea Północna i Południowa, Rosja (od Obwodu kirowskiego aż do Syberii), Tajwan i Tajlandia. Jest typowym mieszkańcem tajgi. Najczęściej spotykana jest nad zadrzewionymi brzegami rzek, jezior i strumieni, na torfowiskach. Nierzadko odwiedza ludzkie osady.

Charakterystyka ogólna

Podstawowe dane
Długość ciała	28–39 cm samce 25–30 cm samice
Długość ogona	15–21 cm samce 13–16 cm samice
Masa ciała	650-820 g samce 360-430 g samice
Dojrzałość płciowa	Pod koniec drugiego roku życia
Ciąża	33-40 dni
Liczba młodych w miocie	2-12 (najczęściej 5-6)
Długość życia	5-6 lat
Liczba chromosomów	2n=38

Wygląd

Łasica syberyjska jest drobnym drapieżnikiem o wydłużonym ciele, krótkich łapach i długim puszystym ogonie. Wielkością przewyższa gronostaja. Ciało ma ubarwione jednolicie w tonacji rudawej, zimą - jasnej, latem - przechodzącej w kolor rudobrązowy. Dookoła nosa i na podbródku, czasem również na piersi, występuje biała plama. Sierść zimowa jest dłuższa i gęstsza od letniej.

Tryb życia

Łasica ta jest zwierzęciem naziemnym, jednak w razie zagrożenia sprawnie wspina się na drzewa. Dobrze pływa. Aktywna jest głównie o zmierzchu i nocą, ale jeśli jest mało pożywienia, poluje także w dzień, pokonując wtedy do kilkunastu kilometrów. Gniazdo zakłada wśród kamieni, w dziuplach zwalonych drzew i opuszczonych norach innych zwierząt. Areał osobniczy wynosi około 4 km². Ruja trwa od końca lutego do połowy maja (nieraz do sierpnia). Samice zdolne są do wydawania potomstwa dwa razy do roku. Kopulacja trwa około godziny, po 33-40 dniowej ciąży samica rodzi 2-12 (średnio 5-6) młodych. Noworodki są bezbronne, ślepe i ważą 5-8 g. Młode rozwijają się szybko - po 5 dniach ich masa się podwaja, po dwóch tygodniach pojawiają się mleczne zęby, a po miesiącu otwierają oczy. Dojrzałość płciową osiągają pod koniec pierwszego roku życia.

Łasica syberyjska ma dość urozmaicony jadłospis. Stanowią go gryzonie, ptaki, płazy, ryby i owady.

Łasica syberyjska w ubarwieniu zimowym

Podgatunki

Wyróżnia się jedenaście podgatunków łasicy syberyjskiej^[5]:

• M. sibirica canigula
• M. sibirica charbinensis
• M. sibirica coreanus
• M. sibirica davidiana
• M. sibirica fontanierii
• M. sibirica hodgsoni
• M. sibirica manchurica
• M. sibirica moupinensis
• M. sibirica quelpartis
• M. sibirica sibirica
• M. sibirica subhemachalana

Znaczenie

Do wrogów łasicy syberyjskiej zalicza się większe od niej ssaki drapieżne: lis rudy, kuna żółtogardła, soból tajgowy, wilk szary oraz duże sowy i orły. Są poławiane przez człowieka dla futer. W niektórych rejonach łasice wykorzystywane są do ochrony pól ryżowych przed szczurem ryżowiskowym (Rattus argentiventer).

Zagrożenie i ochrona

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii niskiego ryzyka LC^[2].