Zygmunt Moszczeński h. Nałęcz (ur. 20 lub 21 listopada 1893 w Poznaniu, zm. 1 września 1974) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 podpułkownik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
20 lub 21 listopada 1893 |
|---|---|
| Data śmierci |
1 września 1974 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
17 Pułk Ułanów Wielkopolskich |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się w rodzinie Wincentego h. Nałęcz (1861–1913) i Marii z Żerońskich h. Awdaniec (1869–)[1].
Brał udział w I wojnie światowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 17 pułku ułanów, w którym wówczas w stopniu porucznika kawalerii pełnił funkcję dowódcy 1 plutonu, a z końcem maja 1920 dowódcy pieszego szwadronu.
W latach 20. służył nadal w macierzystej jednostce, stacjonującej w garnizonie Leszno[2][3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 265. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[4]. Wykonał wzór pierwszej odznaki 17 pułku ułanów. 18 lutego 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 29. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. 26 kwietnia 1928 roku został przesunięty ze stanowiska oficera materiałowego na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego 17 pułku ułanów[6][7]. 6 lipca 1929 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[8]. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do 26 pułku Ułanów Wielkopolskich w Baranowiczach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9][10]. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11].
Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w polskiej wojnie obronnej na stanowisku dowódcy zmobilizowanego w Rzeszowie dywizjonu przeciwpancernego 10 Brygady Kawalerii, biorąc udział w bitwie pod Jordanowem 1–3 września 1939. Za swoje czyny otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.
Zmarł 1 września 1974[12].
Jego żoną była Maria Beatrycze Solman de Malmoe (1894–), z którą miał córkę Natalię (1929–).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[13][14] nr 12204[15]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)[16]
- Krzyż Walecznych[17]
- Medal Niepodległości (20 lipca 1932)[18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[17]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[17]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[17]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.