Zimne wysięki
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zimne wysięki (ang. cold seeps) – strefy dna morskiego, w których przez nieciągłości i szczeliny powstałe w wyniku aktywności tektonicznej dochodzi do przesiąkania gazu ziemnego, ropy naftowej, solanki z głębszych warstw skorupy ziemskiej. W związku z wysoką koncentracją zredukowanych związków chemicznych (siarkowodoru, metanu i innych węglowodorów) stanowią dogodne siedlisko dla rozwoju chemosyntetyzujących bakterii i związanych z nimi zróżnicowanych zespołów organizmów z wyższych pięter troficznych. W biomach tych występuje wiele organizmów endemicznych. Określenie „zimne wysięki” odnosi się do temperatury wysięku, która jest zwykle niewiele wyższa niż temperatura otaczającej wody morskiej. Specyficzna topografia okolic zimnych wysięków jest wynikiem zróżnicowanych procesów geologicznych, fizycznych i reakcji chemicznych zachodzących pomiędzy wydobywającymi się spod dna substancjami a wodą morską oraz aktywności organizmów. Występowanie zimnych wysięków stwierdzono w wielu akwenach na całym świecie, głównie jednak na stokach kontynentalnych i w okolicach grzbietów śródoceanicznych.