Zapłodnienie pozaustrojowe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zapłodnienie pozaustrojowe, zapłodnienie in vitro (ang. in vitro fertilisation, IVF; łac. in vitro, dosł. „w szkle”) – laboratoryjna metoda zapłodnienia polegająca na połączeniu komórki jajowej i plemnika poza żeńskim układem rozrodczym[1]. Zaliczana do technik rozrodu wspomaganego medycznie[2] i metod leczenia niepłodności[3][4]. W USA blisko 100% wspomaganych rozrodów dokonuje się przy użyciu zapłodnienia in vitro[5].
Jest metodą przeciwdziałania niepłodności, niezależnie od jej przyczyny[2][6][7].