Wojciech Żaczkiewicz

Wojciech Edward Żaczkiewicz ps. Wojtek (ur. 22 lutego 1922 w Warszawie^[1] – zm. 1947 tamże) – kapral podchorąży Armii Krajowej w Zgrupowaniu „Żmija”. Uczestnik powstania warszawskiego w Zgrupowaniu „Chrobry II”.

Wojciech Edward Żaczkiewicz

Wojtek

kapral podchorąży
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1922 Warszawa
Data i miejsce śmierci	1947 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Jednostki	Zgrupowanie „Żmija”, Zgrupowanie „Chrobry II”
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: powstanie warszawskie
Odznaczenia

Życiorys

Syn Bolesława i Anny. Był absolwentem Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Warszawie, oraz harcerzem III Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. ks. Józefa Poniatowskiego. Podjął działalność w odtwarzaniu konspiracyjnych struktur III Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, występującej jako Hufiec „Trzy Krzyże”, pod kierunkiem Stanisława Broniewskiego „Michał Howerla”^[2].

W 1942 lub 1943 został skierowany na kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agrikola”, który ukończył w stopniu kaprala podchorążego. Tam został zwerbowany przez instruktora szkoły rtm. Adama Rzeszotarskiego „Junosza” do oddziałów Obwodu Żoliborz ZWZ-AK. Tam wszedł w skład plutonu 225 Rejonu 2 Marymont^[3].

28 kwietnia 1943 uczestniczył w akcji dywersyjnej na rzecz wsparcia powstania w getcie warszawskim. Na rozkaz dowódcy obwodu ppłk. Mieczysława Niedzielskiego „Żywiciel", brał udział w ataku na posterunek SS na rogu ul.Konwiktorskiej i Zakroczymskiej. W czasie akcji zabito trzech esesmanów^[4].

W ramach Rejonu 2 – Marymont Obwodu Żoliborz ZWZ-AK, od początku 1944, dowodził plutonem 225. 1 lutego 1944 w trakcie przygotowywania akcji wspierającej działania dywersyjne oddziału DB „17", został z grupą żołnierzy zaatakowany przez Niemców przy magazynie broni na Bielanach. W trakcie ucieczki został ciężko raniony^[5]. Leczył się początkowo w szpitalu, a następnie w domu w Śródmieściu.

Tam, po wybuchu powstania z niezaleczoną raną przyłączył się do Zgrupowania „Chrobry II”, gdzie był żołnierzem kompanii rezerwowej^[6]. Po powstaniu przebywał w niewoli. Po powrocie do Polski na przełomie 1945 i 1946 zachorował na zapalenie wsierdzia^[7]. Zmarł w domu w 1947^[8].

Przypisy

1. Wojciech Edward Żaczkiewicz. Powstańcze Biogramy. [dostęp 2011-11-23]. (pol.).
2. Marian Michałowski (opr.): Chorągiew Warszawska ZHP w Konspiracji. Warszawskie Szare Szeregi X.1939-VII.1944 (Organizacja). Warszawa: 1998, s. 105–106.Sprawdź autora:1.
3. Jacek Miłobędzki, Andrzej Myślicki. Zgrupowanie „Żmija w Powstaniu Warszawskim. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3, s. 124, 1987.
4. Tomasz Strzembosz: Akcje zbrojne podziemnej Warszawy 1939-1944. Warszawa: PIW, 1983, s. 284.
5. Relacja Wacława Gluth-Nowowiejskiego w Archiwum Historii Mówionej MPW. [dostęp 2011-11-23]. (pol.).
6. Katarzyna Utracka: Zgrupowanie AK "Chrobry II". Warszawa: Bellona, 2004, s. 280.
7. Relacja Wacława Gluth-Nowowiejskiego w Archiwum Historii Mówionej MPW. [dostęp 2011-11-23]. (pol.).
8. Władysław Bartoszewski, Zofia Lewinówna (opr.): Ten jest z ojczyzny mojej. Polacy z pomocą Żydom 1939–1945. Warszawa: Stowarzyszenie ŻIH, 2007, s. 257.Sprawdź autora:1.

Bibliografia

• Jacek Miłobędzki, Andrzej Myślicki. Zgrupowanie „Żmija w Powstaniu Warszawskim. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3, 1987.brak numeru strony