Wikiprojekt:Igrzyska olimpijskie/Dopracowywanie artykułów/Medaliści igrzysk olimpijskich w skeletonie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Skeleton jest jedną z trzech dyscyplin zaliczanych do sportów saneczkowych, które znajdują się w programie zimowych igrzysk olimpijskich[1]. Zawody skeletonowe zadebiutowały na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1928 w szwajcarskim Sankt Moritz, gdzie w 1884 roku rozegrano pierwsze w historii zawody w tej dyscyplinie sportu[2]. W jedynej skeletonowej konkurencji, jedynkach mężczyzn, zawodnicy mieli rywalizować w czterech przejazdach, a końcowa klasyfikacja miała zostać wyłoniona na podstawie sumy wszystkich czasów. Ostatecznie rozegrano jednak tylko trzy przejazdy[3]. Po raz drugi w historii zawody skeletonowe na zimowych igrzyskach olimpijskich rozegrano w 1948 roku, ponownie na torze w Sankt Moritz. Podobnie jak 20 lat wcześniej jedyną konkurencją były jedynki mężczyzn. Tym razem zawodnicy rywalizowali w sześciu ślizgach, a o końcowej klasyfikacji decydowała łączny czas wszystkich przejazdów[4]. W latach 80. XX wieku zaczęto organizować zawody Pucharu Świata w skeletonie, a od 1996 roku w zawodach zaczęły startować także kobiety[5]. Dzięki temu podczas Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 w Salt Lake City, po 54-letniej przerwie skeleton powrócił do programu zimowych igrzysk olimpijskich[2]. Wówczas to, oprócz konkurencji męskich jedynek, po raz pierwszy w historii, rozegrano również zawody jedynek kobiet[6].
- Osobny artykuł: Skeleton na zimowych igrzyskach olimpijskich.
W 1928 roku, pierwsze w historii zimowych igrzysk olimpijskich zawody skeletonowe wygrał reprezentant Stanów Zjednoczonych, Jennison Heaton, który na tych samych igrzyskach zdobył także srebrny medal w konkurencji bobslejowych piątek[7]. Drugie miejsce zajął jego młodszy brat, Jack Heaton[8], który łącznie stracił sekundę do zwycięzcy. Najniższe miejsce na podium zajął Brytyjczyk David Carnegie[3].
Jack Heaton powtórzył swoje osiągnięcie 20 lat później, przegrywając jedynie z reprezentującym Włochy Nino Bibbią. Tytuł mistrza olimpijskiego zdobyty przez Włocha był pierwszym w historii startów jego kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich. Podobnie jak 20 lat wcześniej, brązowym medalistą został reprezentant Wielkiej Brytanii, John Crammond[4].
W 2002 roku amerykański skeletonista Jimmy Shea, wnuk Jacka Shea, dwukrotnego mistrza olimpijskiego w łyżwiarstwie szybkim z 1932 roku[9], zdobył pierwszy tytuł mistrza olimpijskiego w skeletonie od 54 lat, wyprzedzając o 5 setnych sekundy Austriaka Martina Rettla i o 19 setnych sekundy Szwajcara Gregora Stähliego[10]. Tego samego dnia, także reprezentująca Stany Zjednoczone, Tristan Gale, wygrała pierwsze w historii skeletonowe zawody kobiet rozgrywane podczas zimowych igrzysk olimpijskich, wyprzedzając swoją rodaczkę Leę Ann Parsley (srebro) i Brytyjkę Alex Coomber (brąz)[11].
W 2006 roku złoty medal w rywalizacji mężczyzn zdobył 39-letni Kanadyjczyk Duff Gibson, który wyprzedził swojego rodaka i ówczesnego mistrza świata, Jeffa Paina, stając się jednocześnie najstarszym w historii zimowych igrzysk olimpijskich mistrzem olimpijskim[12]. Podobnie jak 4 lata wcześniej brązowym medalistą został reprezentujący Szwajcarię Gregor Stähli[13]. W rywalizacji kobiet nie wzięła udziału żadna z medalistek zawodów w 2002 roku. Mistrzynią olimpijską została Szwajcarka Maya Pedersen, która wyprzedziła Brytyjkę Shelley Rudman i reprezentującą Kanadę Mellisę Hollingsworth-Richards[14].
W 2010 roku tytuł mistrzyni olimpijskiej w rywalizacji kobiet zdobyła Brytyjka Amy Williams[15]. Jej zwycięstwo dało Brytyjczykom jedyny medal podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010[16]. Jednocześnie Amy Williams została pierwszą brytyjską indywidualną złotą medalistką zimowych igrzysk olimpijskich od 1980 roku i pierwszą Brytyjką, która tego dokonała od 1952 roku[17]. Pozostałe medale przyznano reprezentantkom Niemiec - odpowiednio Kerstin Szymkowiak (srebro) i Anji Huber (brąz)[18]. W rywalizacji mężczyzn mistrzem olimpijskim został Kanadyjczyk Jon Montgomery, który pokonał Łotysza Martinsa Dukursa o 7 setnych sekundy, wyprzedzając go w ostatnim, czwartym ślizgu[19]. Brązowym medalistą został Rosjanin Aleksandr Trietjakow[20].