Wikipedysta:Monika Starzyk/Plantin (krój pisma)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Plantin jest szeryfową antykwą renesansową, nazwaną po szesnastowiecznym drukarzu Krzysztofie Plantinie[1]. Krój ten został zaprojektowany w 1913 r. przez brytyjską firmę Monotype z przeznaczeniem dla jej systemu składu gorącego. Projekt Plantina jest swobodnie oparty na kroju Gros Cicero stworzonym przez Roberta Granjona w XVI w. i znajdującym się w kolekcji Plantin-Moretus Museum w Antwerpii[2].
Styl |
pismo szeryfowe |
---|---|
Klasyfikacja |
szeryfowa antykwa renesansowa |
Twórca |
Frank Hinman Pierpont |
Odlewnia |
Monotype |
Data stworzenia |
1913 |
Za Plantinem stał zamysł stworzenia kroju z grubszymi literami w porównaniu z popularnymi wówczas krojami: wcześniejsi projektanci zmniejszali grubość swoich krojów, aby uniknąć efektu nadmiernego rozlewania się farby w trakcie druku lub aby osiągnąć bardziej elegancki wygląd, jednak wprowadzone przed 1913 r. nowe rozwiązania w wygładzaniu i powlekaniu papieru doprowadziły do zmniejszenia efektu rozlewania się farby[3]. Przygotowując projekt, kierownik techniczny Monotype – Frank Hinman Pierpont, odwiedził Plantin-Moretus Museum, które dostarczyło mu wydrukowany wzór[4].
Plantin to jednen z pierwszych projektów firmy Monotype, który nie był po prostu kopią krojów popularnych w brytyjskim drukarstwie; od kiedy został udostępniony i zdigitalizowany cieszył się ogólnym uznaniem. Z perspektywy czasu może się wydawać, że utorował drogę wielu projektom firmy Monotype z lat 20. i 30. XX w. będącym odnowionymi wersjami klasycznych krojów pisma. Plantin posłuży później również jako jeden z głównych wzorów do stworzenia Times New Romana w latach 30. XX w.[5]. Do rodziny kroju Plantina należą odmiany: regular, light i bold razem z odpowiadającymi im kursywami.