Wikipedysta:Szymek484/brudnopis
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kwas sjalowy[uwaga 1] (od stgr. σιαλος (sjalos), obecnie σίελος (sjelos), czyli „ślina”; inaczej: kwas N-acetyloneuraminowy) – związek organiczny z grupy cukrów, pochodna kwasu neuraminowego.
Brudnopis jest miejscem, gdzie można bez żadnych ograniczeń formalnych eksperymentować z mechanizmem wiki, prosimy jedynie o niemodyfikowanie napisu: {{Prosimy - NIE ZMIENIAJ, NIE KASUJ, NIE PRZENOŚ tej linijki - pisz niżej}} Treści wpisane w brudnopisie nie zostaną tu na zawsze. Kliknij tutaj, aby rozpocząć eksperymentowanie. Dobrej zabawy! Zalogowanym użytkownikom polecamy własny brudnopis, w którym mogą spokojnie przygotować artykuły, po czym przenieść je na właściwą stronę (więcej informacji na temat własnego brudnopisu znajdziesz w artykule Wikipedia:Strona użytkownika, w sekcji Brudnopisy i podstrony). |
Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Przetłumaczona treść w części lub w całości pochodzi z artykułu [[:{{{1}}}:{{{2}}}|{{{2}}}]]. Zobacz autorów tego artykułu. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 4.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
Pełni u zwierząt ważną funkcję w przekazywaniu sygnałów między komórkami, występuje w substancji szarej mózgu. Syntetyzowany jest przez komórki w czasie infekcji wirusowej. Występuje w glikoproteinach błony komórkowej. W błonie komórek nowotworowych jest go więcej niż w błonie zdrowych komórek.
Najwięcej tego związku występuje w tkankach zwierzęcych. W mniejszych ilościach można go znaleźć także w roślinach, grzybach, drożdżach, bakteriach.
Niedobór neuraminidazy w postaci NEU1 (sjalidazy lizosomalnej), odpowiedzialnej za rozkład kwasu sjalowego, jest przyczyną sjalidozy.
-----------------------_________________________________________________________________
Kwas sjalowy[uwaga 1] (od stgr. σιαλος (sjalos), obecnie σίελος (sjelos), czyli „ślina”) – ogólna nazwa dla N- i O-pochodnych kwasu neuraminowego – związków organicznych z grupy cukrów o dziewięciu atomach węgla w cząsteczce. Kwasem sjalowym nazywa się też najczęściej kwas N-acetyloneuraminowy – najbardziej rozpowszechniony przedstawiciel grupy. Nazwa została wprowadzona do użytku przez szwedzkiego biochemika Gunnara Blixa w 1952.
Kwasy sjalowe występują licznie w tkankach zwierzęcych, obecne są także w roślinach, grzybach i bakteriach, głównie jako składnik glikoprotein i gangliozydów (obecne w łańcuchach cukrowych przyłączają się do powierzchni komórek i rozpuszczalnych białek).
W organizmie człowieka najwyższe stężenie kwasów sjalowych notuje się w obrębie mózgu, gdzie wspomniane kwasy pełną istotną rolę w przewodnictwie nerwowym oraz tworzeniu struktury gangliozydów w procesie synaptogenezy.
Grupy aminowe wiążą zazwyczaj grupy acetylowe lub glikolilowe, opisano także inne modyfikacje (m.in. grupy acetylowe, metylowe, laktylowe, siarkowe i fosforanowe), którym przypisuje się specyficzność tkankową.
____________________________________________________________
Sialic acid is a generic term for the N- or O-substituted derivatives of neuraminic acid, a monosaccharide with a nine-carbon backbone.[1] It is also the name for the most common member of this group, N-acetylneuraminic acid (Neu5Ac or NANA). Sialic acids are found widely distributed in animal tissues and to a lesser extent in other organisms, ranging from plants and fungi to yeasts and bacteria, mostly in glycoproteins and gangliosides (they occur at the end of sugar chains connected to the surfaces of cells and soluble proteins).[2]In humans the brain has the highest sialic acid concentration, where these acids play an important role in neural transmission and ganglioside structure in synaptogenesis.[2]
In general, the amino group bears either an acetyl or a glycolyl group, but other modifications have been described. These modifications along with linkages have shown to be tissue specific and developmentally regulated expressions, so some of them are only found on certain types of glycoconjugates in specific cells.[3] The hydroxyl substituents may vary considerably; acetyl, lactyl, methyl, sulfate, and phosphate groups have been found.[4] The term "sialic acid" (from the Greek for saliva, σίαλον/sialon) was first introduced by Swedish biochemist Gunnar Blix in 1952.