Wielokarb (połączenie)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Połączenie wielokarbowe składa się z wałka i tulei mających wzdłużne, równoległe i równomiernie rozmieszczone na obwodzie wypusty o zarysie trójkątnym[1]. Wielokarby służą do połączeń części maszyn, w połączeniach z brakiem ruchu osiowego, bez żadnych elementów pośredniczących. Należą do grupy połączeń rozłącznych. Największą zaletą wielokarbów jest samocentrowanie, możliwe dzięki kątowi i liniowej bocznej powierzchni zębów. Kąt bocznych powierzchni zębów w wielokarbach wynosi przeważnie 60°, rzadziej 50° i 90°, tworząc zarys trójkątny[2].
Główne wady wielokarbów wynikają z małych zębów, które mogą być używane tylko do zastosowań z brakiem lub niewielkim momentem obrotowym. Podobnie jak w wielowypustach o prostych, liniowych bokach zębów, następuje liniowy kontakt między zębami skutkujący większym zużyciem[1].