Wielka przebudowa Paryża w latach 1852–1870
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Przebudowa Paryża w latach 1852–1870, zwana wielką lub haussmannowską – generalna przebudowa Paryża w czasach II Cesarstwa, nadzorowana przez prefekta miasta Georges’a-Eugène’a Haussmanna.
|
Ten artykuł od 2021-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Przebudowa zmieniła całkowicie oblicze miasta, poprzez budowę szeregu nowych ulic i wielkich bulwarów, wyburzenie przeważającej części średniowiecznej zabudowy miasta, wzniesienie kilkudziesięciu obiektów publicznych, zasadniczą przebudowę systemu kanalizacji miejskiej oraz otwarcie nowych parków i ogrodów. Ogromne zmiany w mieście miały przede wszystkim wynieść Paryż do rangi najpiękniejszej i najnowocześniejszej stolicy na świecie, zgodnie z ambicjami Napoleona III. Poza tym likwidacja labiryntów średniowiecznych uliczek na korzyść szerokich bulwarów miała zlikwidować dotychczasowe doskonałe warunki dla budowy w mieście barykad i organizowania powstań zbrojnych.
W czasie prac oraz bezpośrednio po ich zakończeniu przebudowa była ostro krytykowana. Jej przeciwnicy zarzucali Haussmannowi eksperymentowanie na żywym organizmie miejskim oraz bezmyślne niszczenie wielu cennych historycznie obszarów zabudowy miejskiej (przede wszystkim centralnej dzielnicy Saint-Denis i Saint-Martin). Zwolennicy zmian przypominali o fatalnym stanie technicznym i sanitarnym licznych części średniowiecznej zabudowy oraz o konieczności rozbudowy stolicy w miarę jej rozwoju, w czym przeszkadzała dawna struktura przestrzenna miasta. Obecnie na dziedzictwo przebudowy Francuzi patrzą o wiele przychylniej, mając na uwadze późniejsze, o wiele bardziej nieprzemyślane ingerencje w wygląd stolicy.