Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łucznik Kl.170 (także: PP-70[uwaga 1], desygnata wojskowa: wz. 70) – polska krótka wiatrówka sprężynowa produkowana w latach 70 XX wieku.
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja |
1972-1978[1] |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
4,5 mm[1] |
| Nabój | |
| Wymiary | |
| Długość |
310 mm[1] |
| Długość lufy |
240 mm[1] |
| Długość linii celowniczej |
250 mm[1] |
| Masa | |
| broni |
1080 g[1] |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
100 m/s[1] |
| Energia pocz. pocisku |
2,71 J[1] |
| Masa pocisku |
0,52 g[1] |
| Siła spustu |
500 g[1] |
Łucznik Kl.170 powstał jako nieznacznie zmodyfikowana kopia niemieckiej wiatrówki Walther LP53 produkowanej od 1953 r. w RFN. Wiatrówka Walthera cechowała się jak na ten okres oryginalnymi rozwiązaniami technicznymi w postaci umieszczenia tłoka i sprężyny prostopadle w rękojeści zamiast popularnego ułożenia tych elementów równolegle w linii lufy. Projektowaniu wiatrówki przyświecał cel stworzenia broni sportowej przeznaczonej do strzelectwa wyczynowego, w związku z czym wyposażona została w pełni regulowane, demontowalne przyrządy celownicze. Mechanizm naciągu był natomiast typowy dla wiatrówek sprężynowych i odbywał się poprzez tzw. łamanie lufy[2][1].
W 1967 r. Ernest Durasiewicz i Antoni Szymański rozpoczęli prace nad projektem polskiego odpowiednika wiatrówki LP53, jako broni przeznaczonej do strzelectwa sportowego oraz wstępnego szkolenia w strzelaniu z krótkiej broni palnej. Pierwsze rysunki wykonawcze ukończono w 1968 r. a w 1972 r. rozpoczęto produkcję seryjną w radomskiej fabryce „Łucznik”. Względem pierwowzoru Kl.170 różniła się zastosowaniem masywniejszej dźwigni tłoka oraz zastąpieniem wymiennej muszki na jej masywniejszy odpowiednik, trwale zintegrowany z lufą. Zmodyfikowano również mechanizm zatrzasku łamanej lufy oraz moduł mechanizmu spustowego ze śrubą regulującą. Ponadto zrezygnowano z ergonomicznego profilowania okładzin rękojeści, upraszczając ich kształt[2][1].
Wiatrówki Kl.170 zyskały bardzo szeroką popularność na polskim rynku, jednocześnie znajdując się na wyposażeniu wielu strzelnic w kraju. Używane były również jako wz. 70 przez Ludowe Wojsko Polskie w ramach wstępnego szkolenia strzeleckiego. Prowadzono także ich eksport do NRD, Wielkiej Brytanii, Finlandii i Hiszpanii[2][1].
Wiatrówka Kl.170 cechuje się bardzo dużą niezawodnością i odpornością na zaniedbania eksploatacyjne. Ze względu na konstrukcję nie jest jednak bronią dobrze przystosowaną do strzelania precyzyjnego. Spowodowane jest to dość znacznym podrzutem, generowanym przez umieszczenie większości mechanizmów prostopadle do lufy[2].
Polska – broń szkoleniowa Ludowego Wojska Polskiego oraz rynek cywilny
Finlandia – eksport na rynek cywilny
Hiszpania – eksport na rynek cywilny
NRD – eksport na rynek cywilny
Wielka Brytania – eksport na rynek cywilnySeamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
