Wezwanie ołtarzowe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wezwanie ołtarzowe (ang. Altar call), wezwanie do ołtarza (ang. calling to the altar) zwane też publicznym zaproszeniem (ang. Public invitation) – rozpowszechniona w ewangelikalizmie, począwszy od końca XVIII wieku, praktyka wzywania uczestników zgromadzeń ewangelizacyjnych do natychmiastowego podejścia do miejsca, z którego wygłaszane jest orędzie ewangelizacyjne. Fizyczny i publiczny akt „wyjścia do przodu”, który stanowi element tego rytuału, ma być wyrazem akceptacji jednostki dla usłyszanego przekazu oraz woli „przyjęcia Chrystusa”, „oddania się Chrystusowi”, „przyjęcia zbawienia”. Osoby, które zareagowały w ten sposób gromadzą się następnie wokół ewangelisty lub jego współpracowników, odbywają modlitwę, rozmowę duszpasterską, otrzymują wskazówki co do dalszych pożądanych praktyk religijnych. Choć w nazwie tego obrzędu występuje pojęcie „ołtarza”, to w przytłaczającej większości miejsc wykorzystywanych na zgromadzenia ewangelizacyjne brak jest sprzętu kościelnego godnego tej nazwy (najczęściej ze względu na teologiczny sprzeciw w protestantyzmie wobec pojęcia kapłaństwa i jego pochodnych).