oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Szczekowski, ps. „C-7”, „Leszczyc”, „Stanisław”, „Sztark” (ur. 14 lutego 1898 w Peczarze, zm. po 18 listopada 1943) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Władysław Szczekowski (1926) | |
 podpułkownik dyplomowany artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 lutego 1898 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 18 listopada 1943 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
       | |
Urodził się 14 lutego 1898 w Peczarze, w ówczesnym powiecie bracławskim guberni podolskiej, w rodzinie Jana, lekarza, i Wandy z Kossowskich (1875–1925), działaczki oświatowej, społecznej i niepodległościowej, pośmiertnie odznaczonej Krzyżem Niepodległości[1][2]. Był bratem działaczy niepodległościowych oraz oficerów dyplomowanych Wojska Polskiego: Stanisława (1896–1966), podpułkownika pilota i Kazimierza (1900–1940), majora piechoty[1]. Uczęszczał do II Gimnazjum Męskiego w Żytomierzu[1]. Tam w 1912 wstąpił do Polskiej Drużyny Strzeleckiej, a pod koniec 1914 do Polskiej Organizacji Wojskowej[1]. W organizacji awansował na kaprala i plutonowego[1]. W 1915 objął funkcję zastępcy komendanta, w 1917 kierownika wydziału organizacyjnego Komendy Okręgu POW w Żytomierzu, a pod koniec roku komendanta okręgu[1]. Także w 1917 zdał maturę w II Gimnazjum Męskim[1]. Wiosną 1918 służył w 3. baterii artylerii konnej w składzie Oddzielnej Lekkiej Brygady III Korpusu Polskiego[1]. Po rozbrojeniu i demobilizacji korpusu (10 czerwca 1918) kontynuował służbę w strukturach Komendy Naczelnej nr III POW w Kijowie[1]. W sierpniu został zastępcą komendanta, a we wrześniu 1918 komendantem POW w Kijowie[1]. Od 10 października 1918 walczył, m.in. pod dowództwem Leopolda Lisa-Kuli w bitwie pod Brodami[1].
17 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i służył jako plutonowy w 35 pułku piechoty[1]. Od 15 grudnia tego roku walczył na froncie[1]. W marcu 1919 został przydzielony do Oddziału Wywiadowczego Sztabu Grupy Operacyjnej gen. Edwarda Śmigłego-Rydza na stanowisko kierownika działu wywiadu ofensywnego[1]. 20 maja tego roku został przydzielony do Oddziału Operacyjnego Sztabu Frontu Wołyńskiego[1]. Od 3 lipca do 1 listopada 1919 był uczniem 15. klasy Szkoły Podchorążych w Warszawie[3]. 9 grudnia 1919 został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 podporucznikiem w piechocie i przydzielony do Generalnego Inspektoratu Artylerii[4]. 7 stycznia 1920 został przeniesiony do baterii zapasowej 1 pułku artylerii polowej[5]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach II dywizjonu 17 pułku artylerii ciężkiej, który był przydzielony do Dywizji Ochotniczej[1]. Wyróżnił się w trzeciej dekadzie września 1920, w bitwie o Grodno, w której utrzymał łączność z piechotą i prowadził obserwację, za co został odznaczony Orderem Virtuti Militari[6]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[7].
1 czerwca 1921 pełnił służbę w 17 dywizjonie artylerii ciężkiej, a następnie w 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu[8][9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 635. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10]. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu 1924/26[11][12]. Z dniem 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do 27 Dywizji Piechoty w Kowlu[13][14]. 19 marca 1928 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1928 i 43. lokatą w korpusie oficerów artylerii[15]. W październiku 1928 został przeniesiony służbowo do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[16]. Z dniem 1 listopada 1930 został przeniesiony do 19 pułku artylerii polowej w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy 8. baterii III dywizjonu, który był detaszowany w Lidzie[17][18][1]. Z dniem 8 kwietnia 1931 został przydzielony na pięcio- i półmiesięczny kurs doskonalący oficerów artylerii w Toruniu[19]. W 1932 został przydzielony do Oddziału I Sztabu Głównego w Warszawie na stanowisko kierownika referatu[20][21], a w marcu 1935 przeniesiony do 27 pułku artylerii lekkiej we Włodzimierzu[22]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 44. lokatą w korpusie oficerów artylerii[23]. 15 maja został wyznaczony, a 20 czerwca tego roku objął obowiązki na stanowisku szefa sztabu Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku[24][1].
Podczas kampanii wrześniowej opracowywał plany działań przy dowódcy Flotylli Rzecznej kmdr. Witoldzie Zajączkowskim. W związku z rozwiązaniem jednostki, na skutek wyczerpania możliwości operacyjnych, od 29 września 1939 przebywał w sztabie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” pełniąc funkcję szefa Oddziału I[25]. Po kapitulacji wojsk generała Franciszka Kleeberga przedostał się do Warszawy, gdzie podjął działalność konspiracyjną w strukturach Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej[1]. Od czerwca 1940 do kwietnia 1942 był szefem sztabu i zastępcą komendanta Okręgu Radomsko-Kieleckiego[1]. W międzyczasie (11 listopada 1941) został mianowany podpułkownikiem[1]. Zagrożony aresztowaniem został odwołany do Warszawy[1]. Po aresztowaniu majora Stanisława Rogińskiego (27 sierpnia 1942) objął stanowisko szefa Wydziału Wywiadu Ofensywnego Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Komendy Głównej AK[1]. Największym sukcesem kierowanego przez niego wydziału było rozpracowanie zakładów doświadczalnych i produkcyjnych V-2 w Peenemünde, co umożliwiło lotnictwu brytyjskiemu skuteczne zbombardowanie tego ośrodka w sierpniu 1943[1]. Na przełomie 1942 i 1943 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Oddziału II KG AK[1]. 18 listopada 1943, w wyniku zdrady oficera AK i agenta Gestapo Eugeniusza Świerczewskiego, został aresztowany i osadzony na Pawiaku[1][26]. Później został prawdopodobnie przewieziony do Berlina[1]. Data, miejsce i okoliczności jego śmierci pozostają nieznane[1]. Według Jerzego Ślaskiego został stracony w berlińskim więzieniu Moabit prawdopodobnie w sierpniu 1944, według innych przekazów został zamordowany w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen[1].
4 października 1936 ożenił się z Olgą Niewską, dzieci nie miał[1].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.