Loading AI tools
chińska sztuka walki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Taijiquan (dosł. pięść taiji) – zaliczana do grupy tzw. systemów wewnętrznych (neijia) chińska sztuka walki, niekiedy traktowana jako związana z chińską filozofią gimnastyka medytacyjna (patrz niżej → Taijigong).
Nazwa chińska | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
Nazwa stylu pojawiła się kilkaset lat temu. Historycznie wcześniejsze nazwy używane do określenia tej szuki walki to np. Changquan (Długa Pięść). Taijiquan to termin występujący w chińskiej filozofii Yin Yang oraz filozofii taoistycznej. Koncepcja taiji (dosłownie: wielka ostateczność) opisuje świat, w którym z pierwotnej jedności (wuji) wyłoniły się komplementarne pierwiastki yin i yang; słowo quan – „pięść” to często używane określenie oznaczające „styl walki”. Taijiquan można zatem przetłumaczyć jako „pięść wielkiej ostateczności”,
Trening obejmuje głównie tzw. ćwiczenia podstawowe (jibengong), formy, czyli złożone układy ruchowe (tzw. formy, taolu), w tym z bronią (np. z mieczem, czyli taijijian, szablą, włócznią, kijem, halabardą, dwiema szablami, dwoma mieczami itp, w zależności od odmiany i linii przekazu), ćwiczenia z partnerem tui shou (pchające ręce), naukę walki i samoobrony, ćwiczenia medytacyjne i oddechowe. Trening jest znacząco różny od treningu większości sztuk walki, w tym tak zwanych zewnętrznych (waijia) odmian Kung-fu/Wushu. Nie koncentruje się na typowo rozumianym treningu fizycznym, lecz raczej na pracy nad szczególną koordynacją ciała, a przede wszystkim koordynacją pomiędzy umysłem a ciałem, w oparciu o klasyczne koncepcje chińskiej nauki, takie jak qi – energia witalna i nei jin – siła wewnętrzna. Zgodnie z założeniami yi (umysł) prowadzi qi (energię witalną), a qi z kolei prowadzi ciało. Energię witalną qi uważa się za główne źródło tak zwanej siły wewnętrznej (nei jin), którą posługuje się adept taijiquan. W niektórych szkołach stosuje się obecnie interpretację klasycznych pojęć bardziej zgodną ze stanem współczesnej nauki. W kategoriach myślenia cywilizacji zachodniej trening Taijiquan to:
Taijiquan dzieli się na różne style, z których najbardziej znane i popularne to: Chen, Yang, Wu, Hao i Sun. Trening taijiquan kojarzy się zwykle z powolnym, płynnym wykonywaniem zestawów ruchów, tak zwanych form. Jednak wiele form taijiquan łączy zarówno ruchy powolne, jak i dynamiczne.
W XX wieku zaczęto w coraz większym stopniu wykorzystywać taijiquan jako formę ćwiczeń dla zdrowia, relaksu i dobrego samopoczucia, oraz jako bezkontaktowy sport. W rezultacie obecnie często ćwiczy się taijiquan, pomijając aspekty obrony/ataku tego stylu (nie znając często znaczenia wykonywanych ruchów ani związku tych ćwiczeń ze sztuką walki).
W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat rozwinęły się trzy nurty, które oddaliły się od taiji quan rozumianego jako sztuka walki:
Dla odróżnienia od tradycyjnego taijiquan w odniesieniu do powyższych zjawisk używa się często nazwy taijigong. Do taijigong zalicza się czasem również ćwiczenia, które noszą pewne podobieństwo do taiji quan, ale z niego nie pochodzą.
Wbrew panującemu na zachodzie przekonaniu o silnych jednoznacznych związkach taijiquan z taoizmem, widoczne w tej sztuce są wpływy różnych chińskich systemów religijno-filozoficznych. Słowo taiji obecne w nazwie stylu jest pojęciem pochodzącym z księgi Yijing, a później przejętym przez neokonfucjanistów. Liczba ruchów (108) w tzw. długiej formie (obecnej w większości stylów taijiquan), a także nazwy ruchów z niektórych form (np. w stylu chen: „Wojownik Buddy uderza w moździerz”) świadczą o inspiracjach buddyjskich.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.