Taihō (1943)
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Taihō (jap. 大鳳, Wielki Feniks) – japoński lotniskowiec z okresu II wojny światowej
 | |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Położenie stępki | |
| Wodowanie | |
 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
| |
| Wejście do służby | |
| Wycofanie ze służby | |
| Los okrętu |
zatopiony przez okręt podwodny USS Albacore podczas bitwy na Morzu Filipińskim |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa - 29 300 ton, |
| Długość |
260,6 m |
| Szerokość |
27,7 m |
| Zanurzenie |
9,6 m |
| Napęd | |
| 8 kotłów t. Kampon, 4 turbiny główne t. Kampon o łącznej mocy 160 000 KM | |
| Prędkość |
33 węzły |
| Zasięg |
10000 mil morskich przy prędkości 18 w. |
| Uzbrojenie | |
| 12 dział przeciwlotniczych kal. 100 mm Typ 98 (wz. 1938), 51 działek przeciwlotniczych kal. 25 mm Typ 96 | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 74 samoloty (planowane 84) - w tym samoloty torpedowe Aichi B7A Ryusei | |
| Załoga |
1751 |
Lotniskowiec Taihō był rozwiniętą wersją lotniskowców typu Shōkaku. Przy konstruowaniu tej jednostki wykorzystano również brytyjskie doświadczenia budowy lotniskowców typu Illustrious. Początkowo zamówiono 4 lotniskowce tego typu, lecz ostatecznie zbudowano tylko jeden lotniskowiec "Taihō"[1].
Stępkę pod budowę tego lotniskowca położono w stoczni Kawasaki w Kobe w dniu 10 lipca 1941 r., wodowanie nastąpiło w dniu 7 kwietnia 1943 r., a ostatecznie został on wyposażony w dniu 7 marca 1944 r.
W budowie lotniskowca zastosowano po raz pierwszy w Japonii opancerzenie pokładu lotniczego na całej długości, w przeciwieństwie do brytyjskich "pancernych" lotniskowców. Pokład startowy posiadał pancerz o grubości 75-77,5 mm, co miało zapewnić ochronę przed eksplozją bomby o masie 455 kg[2]. Dwukondygnacyjny hangar lotniczy o długości 150 metrów, według projektu, miał mieścić 84 samoloty, lecz z uwagi na to, że lotnictwo japońskie nie posiadało samolotów ze składanymi skrzydłami, praktyczna pojemność wynosiła do 74 samolotów.
Lotniskowiec "Taihō" w dniu 7 marca 1944 r. został włączony w skład 1. Dywizjonu Lotniskowców 3. Floty, a jego dowódcą został komandor Tomozo Kikuchi. Wraz z tą flotą podjął działania bojowe.
W dniu 15 kwietnia 1944 r. został okrętem flagowym 3. Floty i na jego pokład wszedł dowódca tej floty wiceadmirał Jisaburō Ozawa. Wraz z całą flotą skierował się na Morze Filipińskie w celu stoczenia bitwy z 58 zgrupowaniem floty amerykańskiej dowodzonym przez admirała Marka Mitschera. Do starcia doszło w dniu 19 czerwca 1944 r. Walczyły jedynie samoloty startujące z lotniskowców.
W tym czasie amerykański okręt podwodny USS "Albacore" natrafił na zgrupowanie japońskiej floty i wystrzelił salwę 6 torped w kierunku lotniskowca. Jeden z pilotów startujących z lotniskowca, chorąży Sakio Komatsu dostrzegłszy ślady torped w wodzie, po bezskutecznych próbach przestrzelenia jednej z nich z broni pokładowej samobójczo staranował pocisk tuż przed okrętem. Z pozostałych torped tylko jedna trafiła w okręt. Uszkodziła ona zbiorniki paliwa lotniczego, którego opary wypełniły szyb przedniej windy. Podjęto decyzję o przewietrzeniu okrętu, ale osiągnięto efekt odmienny od zamierzonego i cały okręt wypełnił się oparami paliwa. Pojawienie się iskry spowodowało eksplozję. Wtedy to z lotniskowca zszedł dowódca floty wiceadmirał Ozawa. Podjęta akcja ratownicza nie przyniosła efektu i po wybuchu oparów paliwa okręt zatonął na północ od wyspy Yap, w sześć godzin po trafieniu torpedą. Zginęło 1628 marynarzy.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
