Stefan Bończa-Tomaszewski

Stefan Bończa-Tomaszewski^[1] (ur. 21 maja 1899 we Trembowli, zm. 3 października 1977 w Londynie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Stefan Bończa-Tomaszewski

podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	21 maja 1899 Trembowla
Data i miejsce śmierci	3 października 1977 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	11 Pułk Ułanów Legionowych 9 Pułk Ułanów Małopolskich
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 21 maja 1899 we Trembowli^[2] jako syn Teofila^[3]. Uczestniczył w I wojnie światowej^[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W szeregach 11 Pułku Ułanów Legionowych brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Awansowany na stopień porucznika jazdy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4], a następnie na stopień rotmistrza jazdy ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924^[5][6][7]. W latach 20. był oficerem 9 Pułku Ułanów, najpierw w Czortkowie, później w Trembowli^{[8][9][10][11]}. Po ukończeniu kursu dla dowódców szwadronów dowodzi szwadronem. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[12]. Do września 1939 był II zastępcą dowódcy i kwatermistrzem tego pułku.

W kampanii wrześniowej razem ze swoim pułkiem uczestniczył w obronie Warszawy. Po kapitulacji w niewoli niemieckiej, m.in. w Oflagu VII A Murnau. Po uwolnieniu z niewoli (29 kwietnia 1945) służył w PSZ na Zachodzie. Od czerwca 1946 do lipca 1947 w stopniu podpułkownika sł. st. kaw. dowodził 9 Pułkiem Ułanów^[2]. Po demobilizacji w 1947 pozostał na emigracji^[2]. Zmarł 3 października 1977 w Londynie^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12110 (za kampanię wrześniową 1939)^[2]
• Krzyż Niepodległości (15 czerwca 1932)^[13]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (23 października 1974)^[14]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie, przed 1923)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[15]

Przypisy

1. W ewidencji wojskowej II Rzeczypospolitej był określany jako „Stefan II Tomaszewski” celem odróżnienia od innych oficerów, w tym Stefana I Tomaszewskiego, oficera piechoty, ur. 30 sierpnia 1899.
2. Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 33, s. 98, Grudzień 1977. Koło Lwowian w Londynie.
3. mjr Stefan Tomaszewski [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-11-29].
4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 683.
5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 606.
6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 349.
7. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 149.
8. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 617.
9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 559.
10. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 298.
11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 636.
12. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 382.
13. M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
14. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 22, 31 grudnia 1974.
15. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.