Stanisław Weber (powstaniec)

Stanisław Weber ps. „Chirurg”, „Popiel” (ur. 5 października 1906 we Lwowie, zm. 25 kwietnia 1990 w Płońsku) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, powstaniec warszawski.

Stanisław Weber

Chirurg, Popiel

podpułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	5 października 1906 Lwów
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1990 Płońsk
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	6 pac 20 Dywizja Piechoty
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Syn Alfreda i Izabeli. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w 1921 r. wziął udział w III Powstaniu Śląskim. W 1924 zdał egzamin dojrzałości w VIII Państwowym Gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego we Lwowie, a w 1927 r. ukończył Akademię Handlową we Lwowie^[1]. W 1928 został przyjęty do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. 15 sierpnia 1930 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1930 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie^[2][3]. W latach 1936–1938 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie (XVII promocja)^[4]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 45. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[5]. W tym czasie pełnił służbę w dowództwie 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach, jako dubler I oficera sztabu^[6].

W kampanii wrześniowej 1939 kwatermistrz 20 Dywizji Piechoty^[7]. Brał udział w walkach pod Mławą oraz w obronie Warszawy. Od października 1939 działał w konspiracji. Od 1943, także w powstaniu warszawskim, był szefem sztabu i równolegle szefem Wydziału III (operacyjnego) Komendy Okręgu Warszawskiego AK. 11 listopada 1942 został awansowany na majora, a 27 września 1944 podpułkownikiem. 20 września 1944 został szefem sztabu Warszawskiego Korpusu AK. W jego mieszkaniu przy ul. Grójeckiej 104 przebywali uciekinierzy z warszawskiego getta^[8].

Po upadku powstania przebywał w niewoli niemieckiej. Do 1972 przebywał na emigracji^[9].

Życie prywatne

Żonaty z Barbarą^[8].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 12738^[10]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie

Przypisy

1. Dane osoby z katalogu osób "rozpracowywanych". Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2022-07-31]. (pol.).
2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 15 sierpnia 1930 roku, s. 275.
3. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 220, 706.
4. Stawecki 1997 ↓, s. 107.
5. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 181.
6. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 536.
7. Juszkiewicz 1979 ↓, s. 170.
8. Adam Piechowski: Losy spółdzielni mieszkaniowych w Warszawie w latach okupacji niemieckiej. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy, 1992, s. 17−18. ISBN 83-209-0837-X.
9. Informacja na stronie stankiewicze.com.
10. ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 527.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Kronika powstań polskich 1794-1944, Marian BM.B. Michalik (red.), EugeniuszE. Duraczyński (oprac.), Warszawa: Wydawnictwo Kronika, 1994, s. 422, 507, ISBN 83-86079-02-9, OCLC 834009097.
• Ryszard Juszkiewicz: Bitwa pod Mławą 1939. Wyd. I. Warszawa: Książka i Wiedza, 1979.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.