Siły Powietrzno-Kosmiczne Federacji Rosyjskiej

Siły Powietrzno-Kosmiczne Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej (ros. Воздушно-космические силы Вооружённых сил Российской Федерации, ВКC ВС России, do 2011 pn. Wojska Kosmiczne ros. Космические войска России) – jeden z trzech podstawowych rodzajów Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej (obok Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej).

Siły Powietrzno-Kosmiczne Federacji Rosyjskiej

Godło
Państwo	Rosja
Siły zbrojne	Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej
Data utworzenia	1 grudnia 2011
Znak rozpoznawczy
Proporzec
Najwyższe dowództwa
Wojskowe	gen. armii Siergiej Surowikin

Charakterystyka

Zostały powołane 1 grudnia 2011 roku. W ich skład weszły struktury funkcjonujących wcześniej Wojsk Kosmicznych i Wojskowych Sił Powietrznych oraz Wojska Obrony Przeciwlotniczej i Wojska Obrony Przeciwrakietowej^[1] .

Ich głównymi zadaniami są:

• Obrona antybalistyczna;
• Informowanie władz państwowych i wojskowych o zagrożeniach płynących z kosmosu, m.in. działalności wrogich satelitów i statków szpiegowskich, zagrożeniu pociskami balistycznymi;
• Budowa, dowodzenie oraz kontrola nad satelitami i statkami kosmicznymi.

Były minister obrony Igor Siergiejew, który był generałem armii Sił Kosmicznych, był jedyną osobą posiadającą rangę marszałka Federacji Rosyjskiej. Aktualnie (od 2017) dowódcą jest gen. armii Siergiej Surowikin.

Skład

Struktura

W skład Sił Powietrzno-Kosmicznych wchodzą: brygada, 29 pułków i 46 eskadr lotnictwa różnego przeznaczenia oraz jednostki obrony przeciwlotniczej. Lotnictwo składa się z: 8 eskadr bombowych, 7 pułków i 3 eskadr myśliwskich, 3 pułków myśliwsko-szturmowych, 5 pułków i 3 eskadr szturmowych, pułku szturmowo-rozpoznawczego, eskadry walki radioelektronicznej, 2 pułków i eskadry rozpoznawczej, eskadry wczesnego ostrzegania, eskadry tankowania powietrznego, 11 pułków i eskadry lotnictwa transportowego, brygady i 10 eskadr śmigłowców uderzeniowych oraz 17 eskadr śmigłowców transportowych^[2].

W 2018 siły powietrzno-kosmiczne liczyły 145000 żołnierzy. Posiadały na wyposażeniu: 1090 samolotów^{[uwaga 1]} oraz 669 śmigłowców^{[uwaga 2]}. W skład obrony przeciwlotniczej wchodzi 8 dowództw dywizji przeciwlotniczych i odporządkowane im 23 pułki rakiet przeciwlotniczych, które łącznie są wyposażone w 560 rakietowych zestawów przeciwlotniczych^{[uwaga 3]}. Ponadto w wyposażeniu SPK znajduje się: 80 satelitów, 12 radarów, 270 przeciwlotniczych samobieżnych zestawów rakietowych, 100 przeciwbalistycznych zestawów rakietowych oraz radarowy system wykrywania rakiet balistycznych^[3]

Ze względu na specyfikę realizowanych zadań w ich składzie SPK funkcjonuje także wiele wyspecjalizowanych oddziałów, w tym przeznaczone do: walki elektronicznej, komunikacji, wsparcia inżynieryjno-technicznego i systemów automatyki oraz wsparcia logistycznego i ochrony wojsk. Pod względem naukowym są wspierane przez wyodrębnione instytucje edukacyjne i ośrodki badawcze^[4].

Rodzaje wojsk

Wojskowe Siły Powietrzne
Siły Powietrzne Federacji Rosyjskiej zostały utworzone w 1997 na bazie Sił Obrony Powietrznej i jednostek Sił Powietrznych. Pod względem organizacyjnym początkowo w ich skład wchodziła^[4]:

• 37 Armia Lotnictwa Dalekiego Zasięgu,
• 61 Armia Lotnictwa Transportowego
• cztery armie i dwa korpusów sił powietrznych i obrony powietrznej^{[uwaga 4]}.

W 2003 liczyły 184600 żołnierzy. Na ich wyposażeniu znajdowało się 2150 samolotów bojowych, ponad 1700 samolotów szkolnych oraz 258 śmigłowców. Nowoczesne samoloty i śmigłowce stanowiły jedynie około 21% ogółu wyposażenia bojowego, a średni procent sprawności technicznej wynosił 61%. Około 80% statków powietrznych eksploatowano kosztem przedłużania resursów przydatności do użytku. W 2015 SP weszły w skład sił powietrzno-kosmicznych^[2]

Wojska Kosmiczne;
Wojska Obrony Powietrznej i Przeciwrakietowej^[1] .

Dowództwo

• dowódca generał armii Siergiej Surowikin^[1] .

Uwagi

1. W tym 139 bombowców, 320 myśliwców, 357 myśliwców szturmowych, 195 samolotów szturmowych, 85 rozpoznawczych, 32 walki radioelektronicznej i 18 wczesnego ostrzegania, 8 latających stanowisk dowodzenia, 15 tankowania powietrznego, 432 transportowce i 204 szkolno-treningowe.
2. W tym 271 śmigłowców uderzeniowych, 27 walki radioelektronicznej, 332 transportowe i 39 szkolno-treningowych.
3. Są to: 80 Buk-M1, 400 S-300 PS/PM, 20 S-300V, 48 S-400 oraz 12 Pantsir-S1.
4. Jednostki te podległych operacyjnie dowódcom okręgów wojskowych

Przypisy

1. Воздушно-космические силы ↓.
2. Żyła 2018 ↓, s. 36.
3. Żyła 2018 ↓, s. 36–37.
4. Żyła 2018 ↓, s. 35.

Bibliografia

• Marek Żyła: Obwód Kaliningradzki w polityce bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej. Warszawa: Akademia Sztuki Wojennej, 2018. ISBN 978-83-7523-643-9.
• Воздушно-космические силы. Министерство обороны Российской Федерации (Минобороны России). s. интернет-портал Минобороны России. [dostęp 2021-01-01]. (ros.).