Sasi siedmiogrodzcy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sasi siedmiogrodzcy (rum. Sași transilvăneni, niem. Siebenbürger Sachsen, węg. Erdélyi szászok) – ludność niemiecka osiadła na terenach Siedmiogrodu począwszy od XII wieku. Jako że w średniowiecznym urzędowym języku węgierskim – a Siedmiogród był w chwili przybycia Sasów częścią Węgier – wszystkich Niemców określano mianem Sasów, nazwa przyjęła się dla całej tej grupy. Trzon osiedleńców pochodził z zachodnich Niemiec oraz terenów dzisiejszej Belgii, Holandii i Luksemburga. Świadczy o tym dialekt Sasów siedmiogrodzkich wykazujący do dziś wiele cech wspólnych z dialektami zachodnioniemieckimi i językiem niderlandzkim.
Kolonizacja Siedmiogrodu przez Sasów została zapoczątkowana przez króla Gejzę II (1141–1162), który sprowadzając nowych osadników dążył do zaludnienia ówczesnych kresów państwa węgierskiego. Koloniści przybywali głównie z zachodnich części Świętego Cesarstwa Rzymskiego i w większości posługiwali się dialektami frankońskimi.
Populacja Sasów systematycznie spadała od zakończenia II wojny światowej za sprawą masowej emigracji na zachód, głównie do RFN.