Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SMS Dinara – austro-węgierski niszczyciel z początku XX wieku. Jedenasta jednostka typu Huszár . Okręt wyposażony w cztery opalane węglem kotły parowe typu Yarrow.
„Wildfang” – okręt bliźniaczy SMS „Dinara” | |
Klasa | |
---|---|
Typ |
Huszár |
Historia | |
Stocznia |
Danubius Werft, Fiume |
Położenie stępki |
28 stycznia 1909 |
Wodowanie | |
K.u.K. Kriegsmarine | |
Wejście do służby |
31 grudnia 1909 |
Wycofanie ze służby |
1918 |
Los okrętu |
złomowany 1920 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
projektowa 389,4 t |
Długość |
na linii wodnej: 67,1 m |
Szerokość |
6,3 m |
Zanurzenie |
1,9 m |
Napęd | |
4 kotły parowe Yarrow maszyny parowe VTE 2 śruby napędowe 6 000 ihp | |
Prędkość |
28,4 węzła |
Uzbrojenie | |
1 x armata okrętowa 66 mm L/45 7 x armata okrętowa 47 mm L/44 (do 1912-13) 5 x armata okrętowa 66 mm L/30 (od 1912-13) 2 x wyrzutnia torped kal. 450 mm | |
Załoga |
65-70 |
„Dinara” wzięła udział w I bitwie w Cieśninie Otranto. 22 grudnia 1916 roku o godzinie 21:30 razem z SMS „Scharfschütze”, „Réka” i „Velebit” zaatakowały trawlery blokujące sieciami Cieśninę Otranto. Austro-węgierskim niszczycielom udało się zmusić je do porzucenia sieci. Jak się później okazało, ocaliły w ten sposób zaplątany w nich okręt podwodny U-38. W trakcie późniejszego starcia z zespołem niszczycieli Marine nationale, składającym się z niszczycieli „Protet”, „Commandant Bory”, „Dehorter” i „Boutefeu”, do których dołączyły wkrótce „Casque” oraz „Commandant Rivière”, „Dinara” wykonała nieudany atak torpedowy na niszczyciel „Commandant Rivière”[1].
Niszczyciel „Dinara” przetrwał I wojnę światową i po jej zakończeniu został przekazany Włochom. Złomowany w 1920 roku.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.