![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/ff/Torun_kosciol_sw_Jakuba_wnetrze_ku_wsch.jpg/640px-Torun_kosciol_sw_Jakuba_wnetrze_ku_wsch.jpg&w=640&q=50)
Służka (architektura)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Służka – pionowy element o małym przekroju dostawiony do ściany lub filaru stosowany w budownictwie kościelnym w okresie od XI do XV wieku (w architekturze romańskiej i gotyckiej), pełniący statyczną funkcję przenoszenia, za pośrednictwem żeber, ciężaru sklepienia krzyżowo-żebrowego na podłoże (fundament)[1].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/ff/Torun_kosciol_sw_Jakuba_wnetrze_ku_wsch.jpg/640px-Torun_kosciol_sw_Jakuba_wnetrze_ku_wsch.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ad/Torun_kosciol_sw_Jakuba_sklepienie_nawy_gl.jpg/640px-Torun_kosciol_sw_Jakuba_sklepienie_nawy_gl.jpg)
Stosowany jako element konstrukcyjny i dekoracyjny. Pionowa służka łączy się z żebrami sklepienia, tworząc swoiste przejście między ścianą a sklepieniem. Służka dzieliła wnętrze zgodnie z rytmem przęseł. Była elementem stosowanym w nawach głównych rzadziej w nawach bocznych w kościołach o dużym znaczeniu, głównie w katedrach. W Polsce spotykana głównie w budowlach późnego gotyku.