![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/61/Buril_diedro.png/640px-Buril_diedro.png&w=640&q=50)
Rylec (archeologia)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Rylec (fr., ang. burin) – jedna z najliczniejszych grup narzędzi krzemiennych epoki kamienia. Powstawały poprzez odbicie co najmniej jednego rylczaka, czyli wąskiego odłupka na krawędzi narzędzia, czego śladem jest negatyw rylcowy.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/61/Buril_diedro.png/320px-Buril_diedro.png)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/55/Techinque_of_Burin_Blow.png/640px-Techinque_of_Burin_Blow.png)
Najczęstsze typy rylców:
- Rylce klinowate – wierzchołek rylca znajduje się na przecięciu dwu negatywów rylcowych:
- klinowate środkowe – wierzchołek na osi półsurowiaka;
- klinowate boczne – wierzchołek przechylony o 90 stopni od osi;
- klinowate zboczone – wierzchołek przechylony o około 40 stopni.
- Rylce węgłowe – wierzchołek rylca znajduje się na przecięciu negatywu rylcowego oraz wcześniej zaretuszowanej krawędzi (łuskowiska):
- węgłowe zwykłe – łuskowisko jest prostopadłe do osi narzędzia;
- węgłowe przechyłe – łuskowisko jest równoległe do osi narzędzia.
- Rylce łamańce – wierzchołek znajduje się na przecięciu krawędzi złamania lub przetrącenia z odbiciem rylcowym.
Rylce mogą występować jako pojedyncze, podwójne (dwa wierzchołki) i zwielokrotnione. Wierzchołki mogą być także na dwóch końcach narzędzia. Należy podkreślić, że w trakcie użytkowania narzędzia, mogło dochodzić do wielu napraw, które czasem zmieniały typologię rylca.