![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/df/Iran_vs._Angola_2014-05-30_%2528007%2529.jpg/640px-Iran_vs._Angola_2014-05-30_%2528007%2529.jpg&w=640&q=50)
Reprezentacja Iranu w piłce nożnej mężczyzn
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Reprezentacja Iranu w piłce nożnej mężczyzn (pers. تیم ملی فوتبال مردان ایران) – męski zespół piłkarski, biorący udział w imieniu Iranu w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo irańskie. Reprezentacja rozgrywa swoje mecze od 1941 roku. Największe sukcesy odniosła w latach 70. XX wieku. Od 1968 do 1976 roku trzy razy z rzędu triumfowała w Pucharze Azji, a dwa lata po ostatnim zwycięstwie pierwszy raz w historii udało jej się dostać do finałów mistrzostw świata. Na boiskach Argentyny podopieczni znanego irańskiego szkoleniowca Heshmata Mohajeraniego po dwóch porażkach (z Holandią 0:3 i Peru 1:4) oraz remisie ze Szkocją 1:1 zajęli ostatecznie ostatnie miejsce w grupie.
Przydomek |
تیم ملی (Drużyna Narodowa) | ||||
---|---|---|---|---|---|
Związek |
Fedrāsion-e Futbāll-e Irān (فدراسیون فوتبال ایران) | ||||
Sponsor techniczny |
Majid | ||||
Trener | |||||
Asystent trenera |
Wahid Haszemian | ||||
Skrót FIFA |
IRN | ||||
Ranking FIFA |
| ||||
Miejsce w rankingu Elo |
| ||||
Zawodnicy | |||||
Kapitan | |||||
Najwięcej występów |
Dżawad Nekunam (151) | ||||
Najwięcej bramek |
Ali Daei (109) | ||||
Mecze | |||||
Pierwszy mecz![]() ![]() (Kabul, Afganistan; 1 stycznia 1941) | |||||
Najwyższe zwycięstwo![]() ![]() (Tabriz, Iran; 24 listopada 2000) | |||||
Najwyższa porażka![]() ![]() (Stambuł, Turcja; 28 maja 1950) | |||||
Medale | |||||
Mistrzostwa Azji | |||||
| |||||
| |||||
Strona internetowa | |||||
|
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/df/Iran_vs._Angola_2014-05-30_%28007%29.jpg/640px-Iran_vs._Angola_2014-05-30_%28007%29.jpg)
Na kolejny awans do Mundialu Irańczycy musieli czekać dwadzieścia lat. W 1998 roku odnieśli także swoje pierwsze zwycięstwo na światowym czempionacie, w prestiżowym spotkaniu ze Stanami Zjednoczonymi. Wygrali wówczas 2:1, a strzelcami goli byli Hamid Reza Estili i Mehdi Mahdawikia. W pozostałych meczach ulegli jednak Niemcom 0:2 i Jugosłowianom 0:1 i po raz drugi żegnali się z turniejem już po fazie grupowej.
W Iranie piłka nożna cieszy się ogromną popularnością. Na mecze pierwszej i drugiej ligi przychodzi nawet 80 tysięcy kibiców. Futbolowa infrastruktura jest jedną z najlepszych na świecie, a pierwsze selekcje odbywają się już na początku nauki w szkołach podstawowych.
Reprezentanci kraju grają w większości w rodzimych klubach. Jedynie kilka największych gwiazd występowało na co dzień w Bundeslidze, ale większość z nich zakończyło reprezentacyjne kariery po Mundialu 2006. Właśnie z Niemiec przyjeżdżali na zgrupowania kadry – pomocnicy Ali Karimi (Bayern Monachium), Mehdi Mahdawikia (Hamburger SV) i Ferydoon Zandi z 1. FC Kaiserslautern oraz napastnik Vahid Hashemian, gracz Hannoveru. Zupełnie osobną postacią w historii irańskiego futbolu jest niedawny kapitan i lider drużyny Ali Daei, z Bayernem finalista Pucharu Mistrzów 1999, rekordzista pod względem liczby meczów i strzelonych goli w reprezentacji.
Od października 2003 do czerwca 2006 roku po raz drugi (wcześniej w 2002 roku) selekcjonerem drużyny narodowej był 52-letni Chorwat Branko Ivanković, uczeń słynnego Miroslava Blaževicia. Ivanković awansował z nią do Mundialu 2006. W Niemczech Irańczycy zdobyli tylko jeden punkt (po remisie 1:1 z reprezentacją Angoli przegrali dwa pozostałe mecze z Meksykiem 1:3 oraz Portugalią 0:2), i po turnieju zdymisjonowany został nie tylko selekcjoner, ale i prezes Irańskiego Związku Piłki Nożnej. Później irańską kadrę prowadzili kolejno Amir Ghalenoei, Parviz Mazloomi, Mansour Ebrahimzadeh, Ali Daei, Erich Rutemöller, Afszin Ghotbi, i Ali Reza Mansourian. Od 2011 roku selekcjonerem reprezentacji był Portugalczyk Carlos Queiroz. Odszedł w 2019 roku po Pucharze Azji 2019 w którym Iran odpadł w półfinale. Ponad 7-letnia praca Queiroza to rekord w historii irańskiej reprezentacji[1].