Red Top

Red Top – brytyjski kierowany pocisk rakietowy klasy powietrze-powietrze krótkiego zasięgu, opracowany w 1962 przez firmę Hawker Siddeley, samonaprowadzany na podczerwień, przeznaczony do niszczenia celów powietrznych na krótkich dystansach. Od 1977 produkowany przez firmę British Aerospace (BAe).

Red Top

Państwo	Wielka Brytania
Producent	Hawker Siddeley
Rodzaj	kierowany pocisk rakietowy powietrze-powietrze
Przeznaczenie	przeciwlotniczy krótkiego zasięgu
Data konstrukcji	1962
Operacyjność	1964-1988
Długość	3320 mm (podawane są też dane od 3270 do 3480 mm)
Średnica	223 mm
Rozpiętość	910 mm
Masa	154 kg
Napęd	silnik rakietowy na paliwo stałe
Prędkość	3,2 Ma
Zasięg	do 12 km
Naprowadzanie	termiczne pasywne (IR)
Masa głowicy	31 kg
Typ głowicy	odłamkowo-burząca
Użytkownicy
Wielka Brytania

Rozwój

Red Top był trzecim kierowanym pociskiem powietrze-powietrze opracowanym w Wielkiej Brytanii. Powstał jako daleko idące rozwinięcie pocisku Firestreak i początkowo nosił oznaczenie Firestreak Mk.IV, wkrótce zmienione z powodu całkowitej odmienności konstrukcji.

W przeciwieństwie do Firestreaka, który miał głowicę bojową w tylnej części pocisku, naokoło komory spalania silnika, Red Top miał prostszy, klasyczny układ konstrukcyjny, z głowicą bojową w przedniej części, przy czym zwiększono jej masę z 22,7 kg do 30,8 kg. Posiadał ponadto ulepszoną głowicę poszukiwawczą z detektorem podczerwieni Violet Banner pod przezroczystą osłoną w zaokrąglonym nosie pocisku, nowy termiczny zapalnik zbliżeniowy Green Garland i silnik rakietowy Linnet o większym ciągu. Zmieniono kształt usterzenia pocisku, zachowując jego układ aerodynamiczny (cztery powiększone skrzydła za środkiem długości pocisku i cztery małe trójkątne stery na końcu kadłuba). W efekcie, Red Top miał nieco większy zasięg i manewrowość oraz większą skuteczność. Dzięki nowej głowicy poszukiwawczej, mógł być wystrzeliwany przeciw celom także z ich przedniej półsfery.

Red Top wszedł do służby w 1964, na uzbrojenie samolotów English Electric Lightning (po 2 pociski) i de Havilland Sea Vixen (po 4 pociski). W latach 80. pociski te zaczęły być przestarzałe w stosunku do nowych wersji amerykańskich AIM-9 Sidewinder i pozostały jedynie w ograniczonym użyciu aż do wycofania Lightningów w 1988.

Projektowany był wariant rozwojowy pocisku Blue Dolphin lub Blue Jay Mk.V, z samonaprowadzaniem półaktywnym (odpowiednik AIM-7 Sparrow), lecz nie wszedł do użycia.

Encyklopedie internetowe (Kierowany pocisk rakietowy powietrze-powietrze):

• Britannica: technology/Red-Top